Ryder - Diabetes walk

Een paar weken terug heeft Ryder zijn eerste 'diaversary' gevierd. In de diabetes community wordt de verjaardag van je diagnose jaarlijks gevierd. Voor vele mensen klinkt dit raar: waarom zou je dit nu willen vieren - een van de ergste dagen van je leven. De diabetes community ziet het echter ander: elke 'diaversary' is een jaar dat het kind goed is doorgekomen desondanks de verschrikkelijke ziekte en dus mag/moet dit gevierd worden.
Zaterdag zijn we opnieuw met z'n allen naar Six Flags getrokken voor de jaarlijkse wandeltocht tegen diabetes. Vorige jaar heb ik er deze post over geschreven. In dit laatste jaar is er voor Ryder en zijn familie heel veel veranderd. Ryder is verplicht geweest om heel snel op te groeien, hij heeft geen sleepovers meer gehad sedert zijn diagnose, en playdates moeten zorgvuldig geregeld worden en kunnen alleen gebeuren bij mensen die getraind zijn om met Type 1 om te gaan of wanneer zijn mama in de buurt kan blijven. Fieldtrips met school lukken alleen als zijn papa kan meegaan want de juffen willen liever geen verantwoordelijkheid voor Ryder. Tammy (mama) is een specialiste in het tellen van koolhydraten en het berekenen hoeveel insuline Ryder moet krijgen; ze overleeft op minimale uren slaap: de wekker wordt 's nachts gezet om de 2.5u om Ryder te checken. En Ella (Ryder's jongere zus) moet nog steeds wennen aan het feit dat ze altijd op de tweede plaats zal komen (snif).

Een paar maanden terug hadden Tammy en Jeff, Bram en ik getraind om voor Ryder te kunnen zorgen. Na een paar uur berekenden we de hoeveelheid insuline die hij nodig had, deed ik de vingerprik, plaatste het bloed op de teststrip, las de nummers op zijn glucosemetertje en stelde zijn pomp in. Ryder had al maanden gevraagd om nog eens bij een vriendje te mogen slapen dus wilden Bram en ik hem dit graag gunnen. Die avond dat ze bij ons waren vroeg Ryder zijn mama de hele tijd: En denk je dat ze het willen doen?? Toen Bram en ik beiden zeiden tegen Ryder dat hij kon blijven begon hij volledig te panikeren. Hij had niet verwacht dat we zouden toezeggen en de idee om plots 'zijn leven' in de handen van iemand anders dan zijn mama te moeten leggen vond hij nogal beangstigend. Uiteindelijk is hij niet blijven slapen maar telkens als we samen zijn probeer ik de zorg voor Ryder wat over te nemen om mijn 'training' niet te vergeten en uiteindelijk Ryder te kunnen geruststellen dat hij bij ons in goede handen is.
Hieronder een filmpje dat heel goed aantoond want Type 1 is.

Terwijl we vorig jaar Team Ryder kwamen steunen, was het dit jaar Team RyRy (staat voor Ryder en Ryland). Ryland is een vriendje met Type 1 die ze door de ADA (American Diabetes Association) hebben leren kennen. De jongens hadden zelf hun T-shirt ontworpen (thema Overwatch: een heel populair videospel waar beiden zot van zijn).

Dit jaar kregen ze steun uit een heel onverwachte hoek - Corey Brewer, een van de Laker spelers had het verhaal van de jongens gelezen en wilde hen graag steunen. Hij heeft $2500 aan de ADA gegeven ter ere van hen. Corey heeft als kind geen gemakkelijke jeugd gehad, zijn beide ouders hadden diabetes en hij is zijn vader op redelijke jonge leeftijd verloren. De kids vonden het super dat hij er was! Amai, die mannen zijn echt wel groot hoor - hij is 2m lang, dat moet geen makkie zijn om kleren en schoenen te vinden. (Btw: Bram staat op een stoel naast Corey :))

Ryland heeft een diabetes hond. De hond is getraind om te reageren op een te hoog/laag bloeksuikergehalte bij Ryland...echt spectaculair (een filmpje van hoe dit werkt zie je hier).