Elise

Kinderen zijn zo eerlijk. Ze zeggen wat er in hen opkomt; iets wat we met ouder worden jammergenoeg niet meer (kunnen/mogen) doen omdat het niet altijd 'gepast' is. Ik had me een tijdje geleden voorgenomen om Zoe en Elise's beste uitspraken op te schrijven wat me niet gelukt is. Deze hieronder vond is zo goed dat ik hem toch wel wil delen...

On our way to the gym (in the car):
Elise: Mommy, are we going to be on time?
Me: Yes, we will - you understand now why mommy says you need to hurry up when I pick you up? That is so we would be on time. (Ja hoor - begrijp je nu waarom mammie altijd zegt dat je moet doordoen als ik je kom halen? Dat is omdat we op tijd zouden zijn )
Elise: Well, you could just leave earlier to pick me up so I wouldn't need to hurry up!

Point well made!

Extracurriculaire activiteiten

De extracurriculaire activiteiten voor de kids zowel als voor ons zijn in 2017 behoorlijk de moeite. Ons schemaatje hangt in de keuken, duidelijk zichtbaar voor iedereen, en staat bij Bram en ik ook op onze werkkalenders want op den duur is het moeilijk om allemaal bij te houden.

Voorlopig ziet het er als volgt uit:
Zoe:
Aikido: dinsdag en vrijdag
Piano: donderdag
Gymnastics: zaterdag

Elise:
Aikido: vrijdag
Gymnastics: donderdag en zaterdag

Stella:
Doggy training :): dinsdag (tot eind februari)

Bram:
Kung-fu: dinsdag en donderdag (en binnenkort ook zaterdag)

Me:
Muay Thai kickboxing: maandag, en/of woesndag, en/of vrijdag (minstens 2 keer per week)

Voorlopig lukt het nog om dit allemaal bol te werken. En ik heb gelukkig nog niet teveel voor het werk moeten reizen want anders loopt ons schema volledig in het 100!
Het ziet ernaar uit dat we een echte MMA (mixed martial arts) familie worden! Bram wou al jaren Kung-fu proberen, en Ojai zou Ojai niet zijn moesten we hier niet onze eigen Kung-fu school hebben.
En na al die jaren thuis sporten wou ik ook wel eens iets anders. Muay Thai is zeker niet zo gracieus als Aikido en Kung-fu maar het is een super leuke sport. Veel technischer dan ik verwacht had, wat het heel uitdagend maakt.
De eerste les was ik wel wat geintimideerd want ik was de enige vrouw, maar gelukkig was het een kleine klas. Meestal zijn we met een redelijke bende van ongeveer 10 tot 20 mensen, en een goede mix van mannen en vrouwen. Onze leraar doet al 35 jaar aan Muay Thai en is de max. Sommige van mijn klasgenoten doen dit ook al verschillende jaren en dat kan je goed merken. Een van de grootste verschillen tussen een beginner en een gevorderde is te zien in de foto hieronder:

Mijn been na een avondje bag-work (een voorbeeldje hiervan zie je op de link) - men zegge dat dit ook zal voorbij gaan haha. We zien wel.

Groepsfoto na de les

Letter to my kids...

Credit from Wonderoak. Een vriendin van mij deelde onlangs dit artikel op FB. Ik zag haar post 's morgens net voor het werk en kon mijn tranen niet meer bewingen. Wat ze er ook bijschreef, had ik zelf niet beter kunnen verwoorden:

This article nailed it for me. I told my husband just the other night, after a few rough nights with the kids, that I didn't think it would be like this...being a parent sometimes.
I try and I know I am a good mom but I also fail...more than I want to. And when I do, my heart just breaks. We are supposed to be the adults here, but I never got the 'manual' when the kids were born.

*****************************
Dear kids,

Sometimes I wake up in the morning and I see that you’ve grown over night. Your face is more defined, your eyes look older. A part of me is excited and in awe; I know you have so much ahead of you. Another part is scared because time is racing and I can’t slow it down. I’m afraid that I haven’t always been awake and noticing, and that somehow I have slept through the magic of your growing. I wonder, have I enjoyed you enough? Have I given you what you needed? Is your heart still whole? Is your spirit unbroken?

I’m not always good at this. I’m not always as good as I want to be at being your mom. I want to be great; and sometimes I am, but sometimes I’m not.

Sometimes I get it, and sometimes I don’t.

Sometimes I do it right, and sometimes I completely miss it.

Every day I make mistakes.

Sometimes I snap when I should be sensitive. Sometimes I lecture and give chores when what you needed was a hug. Sometimes I completely and utterly miss it. I know that I do. I mistake your pain for complaining or your sad heart for a bad attitude. I watch myself miss it, and later I grieve that I didn’t respond differently.

I miss it when I am tired, and you get my leftovers at the end of a long day. I wish that you didn’t, but sometimes you do.

I miss it when I am scared. I am scared of big things and little things. I really thought adults had it all figured out, but I am one now, and it turns out we don’t. Sometimes fear snatches my heart and I can’t seem to think of anything else. I forget to relax and to enjoy you. I forget to smile and to laugh. I’m working on that.

I miss it when I am lost. I’m struggling with my own demons and it has nothing to do with you. Sometimes it’s anxiety or it’s depression, but it’s never, ever your fault. I will keep striving for wholeness so that when you reach those obstacles I can help you do the same.

I know that it is easy to hang on to the negative things and forget all the positive, but I want to set the record straight. When I look at you I am SO. PROUD. When I look at you I see good. I see someone who is mighty. I wonder how I have been trusted with such a treasure. Your heart is pure and soft. You are gentle and kind, you are vivacious and fierce.

I am forever your biggest cheerleader and your greatest fan.

Please keep helping me to see you and to know you. Keep telling me when I hurt your feelings. Keep sharing with me your fears and your insecurities and we will figure it out together.

I’m okay with making mistakes, but I’m never okay with losing your heart. Your heart is what matters to me.

I hope that my weakness teaches you something. I hope that when you come upon your own brokenness, tiredness, fear, and confusion, that you will be okay with it. I pray that your imperfections won’t scare you as they have me. I pray that you won’t run from them, but that you’ll wrestle with them and you will keep showing up, saying sorry, and trying again.

We don’t always get it right and that’s okay.

We are all professional mistake makers, and you will make lots and lots of mistakes. You will make countless amounts of mistakes, just like I have, but not one could darken the light I see when I look at you. You are my treasure, you are my reason.

Even though life is racing by, sometimes we have a moment. Sometimes we can reach out, grab time, and hold it. The world stops, all is quiet, and we really see each other. In this moment when I glimpse the person you are and who you’re becoming, all I can think is…

Wow.

On this morning, where it seems you’ve grown overnight, I want to tell you that you are wonderful. You amaze me every day – and as I watch you, you inspire me. You inspire me to pull out the greatness that’s inside me. In this family we will make mistakes, but we will keep doing it together and we will keep holding each other tight.

It turns out I’m never, ever, going to be perfect, but I am always and forever yours, and I’m always and forever on your team. That I can promise you.

I love you.,
Mommy

Happy New Year

Gelukkig nieuwjaar iedereen! Wij hebben nieuwjaar gevierd in Ojai deze keer met de Loper en de Duclos family!

Groepsfoto met selfie stick :)

En hebben jullie goede voornemens? Hieronder zijn die van Zoe...