Vandaag kreeg Zoe deze brief in de bus....amai! Wij fiere ouders!!
Ik heb dus even moeten google'n wat het precies betekent om een Principal's Honor Roll student te zijn. Principal's Honor Roll is voor studenten die voor elk vak minstens een A hebben. Een Honor Roll student heeft minstens A's en B's, en moet een gemiddelde score hebben van 3.0 op 4.
Leuk voor Zoe maar ze werkt er ook heel hard voor!
Een paar maanden terug was er bij Zoe op school auditie voor de het ballet de Notenkraker, niet voor het ballet maar wel voor het koor (meer over het stuk kan je hier lezen). Zoe had ergens wel zin om mee te doen maar was ook niet zeker, niemand van haar vriendinnen ging meedoen en ze had nog nooit in een koor gezongen, dus stelde ze zich de vraag of ze wel goed genoeg was...
Soit, door het vele twijfelen (en we hadden de laatste weken ook zoveel te doen) was de dag van de auditie plots voorbij en had Zoe niet meegedaan. De week na de auditie was ze door haar muziekleraar aangesproken met de vraag waarom ze niet had meegedaan, en dat ze toch wel goed kan zingen...Thuisgekomen had Zoe natuurlijk spijt van haar beslissing en heb ik de leraar nog een e-mailtje gestuurd waardoor ze de volgende dag nog mocht gaan....en ze geselecteerd was!
In Santa Barbara (in het Granada Theatre) wordt de Notenkraker jaarlijks opgevoerd tijdens de kerstperiode. Zoe's muziekleraar speelt mee in het orkest en is ook de koordirecteur. Het koor bestond uit een 18tal kinderen (tussen zesde leerjaar en zesde middelbaar) waarvan er een paar ook vorig jaar hadden gezongen....maar er waren slechts twee meisjes van het zesde leerjaar: Zoe en Mariah.
Op school zijn ze een paar keer samengekomen om te oefenen maar veel moest thuis geoefend worden. Vorige week donderdagavond en vrijdagavond ben ik dan met Zoe naar Santa Barbara gereden omdat het koor samen met het orkest moest oefenen (phew! lange dagen en veel kilometers afleggen). Zaterdag heeft ze twee keer opgetreden - wij zijn naar het eerste optreden gaan kijken - en zondagmiddag nog een derde keer.
Wat een toffe ervaring!! Zowel voor haar als voor ons...Dat Zoe graag zong wisten we wel, maar dat ze op zo'n niveau kon zingen was toch wel een verrassing.
Volgend jaar wil ze dit zeker weer doen en gelijk heeft ze!
The orchestra pit (orkest bak)
De meisjes tijdens de repetitie...
Klaar om naar het eerste (echte) optreden te gaan in haar mooie koorjurk.
Aangezien ik geen eigen filmmateriaal heb van het echte werk, hieronder toch een filmpje van youtube zodat je een idee hebt wat ze moest zingen en hoe het ballet eruit zag.
Van het ene optreden naar het andere; deze keer van de gym.
Binnen een paar weken staat het competitieseizoen weeral voor de deur. Ze hebben de laatste maanden hard gewerkt! Zoe zit dit jaar op een hoger niveau wat wil zeggen dat ze nieuwe (en dus moeilijkere) skills moet leren. Niet alles gaat al even vlotjes en toen ik haar donderdag na de training ging ophalen waren er traantjes. Ik heb er het volste vertrouwen in dat alles wel goed komt. Normaal is zo'n showcase niet echt een big deal aangezien het gewoonlijk alleen Bram en ik zijn die gaan kijken maar gisteren waren Grace, Ryder, Cali, Ella, Ms Brea, en Tammy en Jeff er ook - de kids waren dus wel heel zenuwachtig.
Hieronder een voorproefje van hun werk (filmpje en foto's van vorig jaar hier).
Gymnasts Salute! (de typische pose voor elke turnster op het einde van haar evenement of als ze op het podium staat)
Ella en Elise
Met Suezette en Eliya, de coaches
Met Ms Breanne
Gymnastics is toch een aparte sport hoor. Onlangs las ik een brief van een mama van een turnster en ik kon me direct in haar verhaal inleven.
***********************
A few things only Gymnasts' moms understand (full article here, edited by me).
When Zoe first became interested in gymnastics (it all started with a rec class once a week on Saturday), we had no idea that it would become such a big part of our lives. Especially when Zoe moved to team and started competing...we really had no idea what we were in for.
That Elise would follow suit, just worked out nicely (at least I only had to worry about getting them both to the same activity), especially with what we know now and the amount of time a week both are spending on gymnastics (7 hours).
1. Rips and blisters - my gymnasts' hands
The first time one of them ripped the palm of their hand, they cried, were upset and avoided the bars at all cost. Now their hands look like they do manual labor, think lumber jack, for a living. Now, they carry their rips with pride as it is a demonstration of their hard work!
2. Tears
The countless hours of practice, hours in the gym, for 5 minutes of competition. And everything depends on that one moment during competition. Every piece of the routine and how they move their body is picked apart. A deduction for the smallest thing....really, that was a great routine (in my opinion)!
3. Our house is a gym practice
There is a reason our walls are white. Every couple of months I just have to take the paint roller out to cover up the many black feet on our walls - easy breezy :)
4. They are ripped
They are strong and ripped....way more than most kids their age. Every muscle in their body is clearly defined.
5.Breathing is not allowed during competition
Really, who on earth decided that a beam should be 4 inch (10cm). As a parent, breathing is not allowed when your child is on the balance beam.
I never realized how anxious I could be until I saw them compete for the first time. As their skills are progressing and their levels become more difficult, my anxiety is getting worse. I used to be able to watch with hopeful anxiety that they would be able to control their front hip circle on the uneven bars. Now, I hold my breath with one eye closed and a hand in front of my face when they are on the beam. I'd like to think that someday it will get better but I doubt it.
6.The car is a gymnasts home away from home
Whether it's my car, or Ms Breanne's, the car is a dressing room on wheels. Our gym is about a 30 minute drive to and front. Some days they do homework, read, eat snacks, ...whatever needs to get done that day but can't be done at home because there is no time, gets done in the car.
7.It's a foreign language that I am still learning
From a baby giant, to a back handspring back tuck, to a shoot through,...I am still figuring it out.
8.It teaches them important life lessons
Very well written here.
Happy Thanksgiving from our family to yours. Naar jaarlijkse gewoonte vieren we die dag bij Peter en Barbara; dit jaren geen grote bende maar juist onze twee gezinnetjes.
onze jaarlijkse foto :)
Iedereen had de dag nadien verlof en aangezien vrijdag een redelijke zonnige dag moest worden (ja, we hebben hier al een paar dagen regen gehad!), hebben we ervan geprofiteerd om een wandeling te maken. Ik had al lang eens naar het Hollywood teken willen wandelen maar dat was er nog nooit van gekomen - de ideale gelegenheid dus...
Prachtig zicht op downtown LA
Voila, we kunnen weeral iets van de bucket list schrappen...
Voila, ik ben net terug van een weekendje Palm Desert, niet zomaar een weekendje weg maar een weekendje met vriendinnen om er een halve marathon te lopen. Ik ben niet echt een fan om te reizen voor een race, maar mijn vriendinnen hadden nog nooit een halve gelopen en hun motivatie voor de inspanning was eerder het cadeau aan de finish dan het feit van een halve marathon te hebben gelopen. Deze keer geen medaille als beloning maar een halsketting van Tiffani & Co, mimosas, yoga, massages, enz...
Toen ik over de finish kwam was het nog helemaal niet druk; ik had dus van alles kunnen genieten maar had beslist om te wachten tot mijn vriendinnen er waren - heel stom eigenlijk want toen zij toekwamen (anderhalf uur later) waren de rijen overal zolang dat we het niet meer zagen zitten om te wachten.
Ik ben content met mijn tijd (42 seconden sneller dan mijn tijd op mijn eerste halve marathon in 2014, maar 1.45 min trager dan mijn beste tijd in 2015). Geen persoonlijk record maar toch wel de race waar ik meest comfortabel gelopen heb. Ik had vooraf het parkour bekeken maar ik vind het toch altijd moeilijk om te interpreteren hoeveel het hoogteverschil precies zal zijn...op zich lijkt het niet veel maar het komt er eigenlijk op neer dat je praktisch de hele tijd op een helling loopt en dat is niet te onderschatten. De halve die ik in mei gelopen heb was voornamelijk naar beneden lopen (en ik was slechts 28 seconden sneller) en die waar ik mijn persoonlijk record van 1u49 heb is volledig plat met een steile maar korte helling halverwege. Moeilijk te vergelijken dus....
De laatste weken heb ik mijn trainingsprogramma wat moeten aanpassen door de pijn in mijn knie. Ondertussen naar de dokter geweest en foto's laten trekken....geen probleem aan de knie maar de spier in mijn dijbeen (die naar de zijkant van de knie loopt) staat teveel gespannen waardoor ik na een langere afstand vanaf 8+ mijl (een goeie 12 km) pijn begin te krijgen; ik moet dus dringend wat aan mijn flexibiliteit werken.
Het leuke was dat Bram en de kindjes mij online konden volgen en een berichtje kregen wanneer ik de 5, 10, en finish voorbij kwam. Zo waren ze er toch een beetje bij...
...of 5,15 min per kilometer. Heel content met mijn 19de plaatst in mijn leeftijdsgroep en net onder de 100 van alle vrouwen.
Vandaag was er oudercontact voor Elise. Onze kleine meid doet het goed op school! Voor wiskunde zit ze op het niveau van het vierde leerjaar en geeft de leerkracht haar wat moeilijker werk zodat het voor haar interessant blijft. Voor taal (lezen en schrijven) zit ze een paar maanden voor - hieronder nog een paar werkjes. Een mooi voorbeeld van haar fantasie met haar schrijftalent...
Deze kleine meid is 9 jaar en dat moet gevierd worden....met cupcakes voor haar gymnastics vriendjes...en dan nog een tweede keer met haar zus en een paar vriendjes en vriendinnetjes...allemaal op dezelfde dag.
Na de gym, zijn we met een paar vriendjes naar lunchen en daarna zijn ze gaan springen in Dojoboom, een indoor ninjapark in Thousand Oaks.
*************
The gift of shoes in the middle of the room....
This is not staged but an actual representation of where Elise took off and left her shoes and a very common picture in our house.
My kids come home from school, kick off their shoes, and leave their bags near the front door or next to the couch. It can become a walking hazard due to the amount of stuff stripped off of them upon entering the doorway.
Let me tell you this – I’ve told them to not do that. Probably a good hundred times. I have told them to put their backpacks, sweaters, and their shoes in the closet in the hallway.
It hasn’t worked.
It used to really annoy me. Well, it still does, and I still wrestle with these feelings of "if I was a good mom they would do what I tell them to do" or "you are not strict enough and your children will grow up to be slackers"… but then I step over those shoes, down the hallway, in my room.
And there it all is.
Stuff. From living. (yeah...not going to post a picture!!)
My computer bag in the corner. A sweatshirt left next to my dresser. Empty water glass on the nightstand.
And in that moment, I have the perspective of grace. And more than that, in that moment I also realized how cool it must be for my kids – those moments of coming home – of working all day long and just getting to be.
You know what I mean? That just getting to be and kick off your stuff and be happy you are home. Without expectations and places to go and things to do.
So as I looked around I realized they just needed to be for a minute.
Now, instead of judging or getting irritated (I really try not to but not always successful) I kick the shoes under the coffee table in the living room, and put the backpacks and the sweaters in the hall closet. The shoes can't stay there. They know that, and I know that, and eventually they will find their way to the place where they belong.
Listen: they don’t do it to annoy me. They do that because they are safe here. Free. Loved.
Sometimes perspective teaches.
And this time? This time it taught me to stop harping and instead to start seeing that shoes, sweaters, and backpacks aren’t because they don’t love me or respect the rules, but rather are simply because, just like me, they are home.
Shoes don’t matter in the long run.
Perspective does. (and I will try to remember that)
Voila, alweer een jaar geleden (foto's van vorig jaar hier). De laatste 12 maanden is er veel veranderd; de gezondheid van Sifu (de grand master) is enorm achteruit gegaan. Wat een redelijk eenvoudige operatie had moeten zijn is redelijk misgelopen en sindsdien is hij echt op de sukkel geraakt. Na maandenlang in het ziekenhuis geweest te zijn, is hij eindelijk terug in Ojai kunnen revalideren. Na maandenlang afhankelijk geweest te zijn van anderen is hij redelijk recent weer alleen kunnen gaan wonen maar dat was echter van korte duur; een bloedklonter heeft ervoor gezorgd dat hij opnieuw gehospitaliseerd is.
Gedurende het laatste jaar hebben zijn 'kung fu broeders' hun best gedaan om de school open te houden maar dat is niet gemakkelijk. De ene zijn gezondheid is ook niet super en de andere werkt fulltime en heeft gewoon de tijd niet om een school te leiden. Een van de top studenten heeft de rol van Sifu wat op zicht genomen maar dat is natuurlijk niet meer hetzelfde. Zoe is haar passie wat aan het verliezen. Zij en twee andere studenten (zwarte, bruine, en paarse riem) zijn meer geavanceerd dan de andere kinderen en er is niet echt meer een programma om hen naar een hoger niveau te brengen aangezien er zoveel nieuwe beginnende kinderen zijn.
De lessen zijn repetitief en beginnen haar wat tegen te steken. Ze heeft hier zo hard voor gewerkt en het zou jammer zijn moest ze stoppen, maar 4u per week is een enorme opoffering als je iets niet meer graag doet natuurlijk. Dit kampioenschap wou ze zeker nog meedoen maar we zien wel wat er van komt.
De Golden Dragon Championship is het grootste toernooi in Zuid-California. Er waren Martial Arts scholen van New York, Minnesota, Las Vegas,...zo'n 350 deelnemers.
Bram en Zoe hebben het beiden super gedaan, en een paar medailles kunnen meebrengen naar huis!
-Open hand vorm: butterfly palm
Een zilveren medaille :)
Zoe met een van de Kung Fu broeders
-Long weapon: spear.
Geen gemakkelijke set want tijdens dit kampioenschap mogen de wapens de grond niet raken (om schade te vermijden in het gymnasium), maar dat is heel moeilijk aangezien je in Kung Fu normaal wel de grond raakt met de lange wapens. Zoe was helemaal niet tevreden met haar prestatie, ze had verschillende fouten gemaakt maar ik vond dat ze mocht fier zijn!!
-Short weapon: Jian - walking dragon. Dit blijft een van mijn favorieten.
En hier kan je Bram in actie zien...filmpje is een combinatie van 2 sets.
Dia de los muertos (day of the dead) begint op 31 oktober en eindigt op 2 november (wij kennen Allerzielen op 2 november). Vorig jaar zijn wij thuis de traditie gestart door Zoe (zie hier). Ik had er op het werk over verteld en mijn team was zo onder de indruk dat een van mijn werknemers het initiatief genomen had om bij ons op kantoor een altaar te creëren. Ik heb een team van 10 en iedereen heeft deelgenomen - naarmate de week vorderde kwamen er meer en meer foto's bij (mijn team is een mengelmoes van nationaliteiten). Hieronder zal je wellicht wel een paar foto's herkennen, een paar ontbreken...maar dat maken we zeker goed volgend jaar.
Het was emotioneel en hartverwarmend om tijdens die periode gedurende de dag af en toe eens een momentje stil te staan bij onze geliefden (de ene kenden we al beter dan de andere, sommigen waren verre familie), herinneringen op te halen, en een beetje meer te weten te komen over mekaars familie en familiegeschiedenis....
