Kamperen in de Sierras: Eastern Sierra - Inyo county

We hadden het er al een paar keer over gehad om naar de Sierras te gaan kamperen maar het was er nog nooit van gekomen. Grotendeels omdat het toch wel een 5-tal uur rijden is en dat je zo’n trip niet echt in een weekendje kan doen.
Nu we even kid-free zijn vonden we het de perfecte gelegenheid om er met ons tweetjes op uit te trekken.  Door de drukte op mijn werk zijn we donderdag slechts laat kunnen vertrekken waardoor we pas iets na middernacht op de kamping zijn toegekomen. Gelukkig zijn we ondertussen experts om tenten op te zetten dat we toch rond 12u30 in bed lagen.
Stella is het niet gewoon om zoveel plaats te hebben in de auto en heeft de hele rit zalig geslapen met als resultaat dat ze natuurlijk niet echt moe was en vrijdagochtend om 6u al met haar snoet tegen ons gezicht kwam duwen.....om ons te laten weten dat ze klaar was om de dag te beginnen, en zodoende was het voor ons een kort nachtje.
Na een super lekker ontbijtje waren we rond 9u30 al helemaal boven aan het begin van het wandelpad naar Chickenfoot Lake (ongeveer 6 mijl of bijna 10km heen en terug). We waren er duidelijk niet alleen maar een beetje verder op het pad begon het wat minder druk te worden. Het is niet te verwonderen dat dit een populaire plek is want het is er super mooi...en vooral voor mensen van Zuid-Californië, die het helemaal niet gewoon zijn om zoveel water te zien.

Onderweg viellen we van de ene verbazing in de andere; achter elke draai was er weer een ander fantastisch plekje natuur met een stroompje of een meer...het leek precies een schilderij of een beeld van in een film. En ook voor Stella was het de max aangezien ze niets liever doet dan zwemmen en spelen in het water.
Terug op de kamping waren we versleten: weinig slaap, het hoogteverschil, en de wandeling hadden al onze energie opgeslorpt en zodanig zaten we al om 8u30 in bed. Net voor het slapengaan zijn we nog even naar het riviertje vlak bij onze tent gaan kijken. Er zat verrassend veel stroming op en toen Stella erin sprong, dacht ik even dat ze er niet meer uit zou kunnen...

Ik weet niet of het van het koude water was, of van de shock dat ze dacht dat ze niet meer uit het waren zou geraken maar Stella was enorm aan het schudden en beven....

Zaterdagochtend zijn we tot aan June Mountain gereden voor onze dagwandeling, in de buurt waar we eerder dit jaar zijn gaan skiën: Parker Lake Trailhead. Weerom een fantastische hike maar een heel andere omgeving vergeleken met de dag ervoor en ook merkelijk minder druk...de muggen waren er anders wel!

Het eerste stuk was een redelijke klim, het deed dus enorm deugd om even af te koelen in het eerste beetje water dat we zagen.

We hebben de volledige toer rond het meer gedaan, op de meeste plekken was het goed wandelbaar behalve een klein stukje echte wildernis - de kids zouden het de max gevonden hebben.

Even acrobaat spelen om tot aan de overkant te geraken...met droge voeten

Stella kon haar niet meer inhouden :)

En onze laaste avond terug in onzen hof bij de tent :)

Zondag hebben we niet veel meer uitgestoken, alles ingepakt en nog even tot aan de lodge gereden maar dan huiswaarts want ik moest diezelfde dag nog vertrekken naar Seattle...nog een paar dagen en we mogen op onze 'echte' vakantie vertrekken. Het aftellen is begonnen!

Off they go!

En vandaag was het dan zover en moesten we onze kleine boelies afzetten! Alhoewel het een super avontuur is voor hen is het een ambetant gevoel om ze achter te laten. Ik weet dat ze in goede handen zullen zijn, verwend zullen worden (zoals het hoort!), en het de max vinden om hun grootouders en andere familieleden beter te leren kennen....ik ben eigenlijk maar echt gerust als het vliegtuig weer veilig op de grond staat en ze in de goede handen zijn van hun grootouders.

Soit, aangezien we daar moesten wachten tot het vliegtuig vertrok was ik een paar foto’s aan het trekken van het vliegtuig (voor de blog natuurlijk haha) wanneer de piloot plots zijn venstertje open deed en met zijn zakdoekje begon te zwaaien...het moet duidelijk geweest zijn dat ik een mama was die een laatste ‘glimpse’ van haar kids wou :).
Ik moet eerlijk toegeven dat ik me op slag meer op mijn gemak voelde...de piloot had een goed gevoel voor humor haha. En toen hij zijn duim opstak wist ik dat alles goed was en kon ik met een goed gevoel vertrekken.

Een nieuwe school voor Zoe?

De kids vertrekken bijna naar Europa! Natuurlijk is er altijd wat last minute shopping te doen, en zo gaande belande ik in de Target waar er een promotie aan de gang was van Harry Potter en ze een rugzakje en brief uitdeelden.
Ik ging er ene gaan vragen omdat ik weet dat Zoe zot is van Harry! Toen ik ze vandaag na de gym ging halen zei ik dat ik een speciale brief had gekregen van de school. Toen ik het haar gaf was ze zo super content maar zei ze: I so wish it were real and I could really go to that school! (Ik wou dat ik er echt naartoe kon!)
Jammergenoeg is dit niet het geval maar de brief hebben we ingekaderd en die hangt nu naast haar bed, en zo kan ze er toch maar van dromen he :)

En zoals het volgens de Harry Potter regels hoort, heeft Zoe de avond voor haar vertrek op vakantie nog inkt en pen bovengehaald om een antwoord te schrijven op de brief :)

Doris en de zomerkampen

De zomerkampen zitten erop! Een echt groot succes is het jammergenoeg niet geworden...en we hadden er zo’n grote verwachtingen van. De kids wilden dit jaar niet meer in Ojai hun zomerkampen doen; ze waren het beu - zo zeiden ze. Vandaar dat we ze in Ventura bij de YMCA hadden ingeschreven. Het was uiteindelijk ook een heel gedoe om ze te brengen en te gaan halen (een half uur heen en terug); en een hele regeling om ze naar hun gymnastiektraining te kunnen brengen in het midden van de dag.

De eerste week hadden ze Splash-kamp met het doel om verschillende zwemslagen te leren. Het bleek dat de kids slecht 1uurtje zwemles hadden per dag en 1 uur konden ze vrij zwemmen. De rest van de tijd moesten ze zich bezighouden met knutselwerkjes - en ja, onze kids knutselen graag maar dat was wel de bedoeling niet van het kamp he! Daarenboven waren de lessen in de namiddag waardoor ze twee dagen zwemles gemist hebben door de turnles.

De week nadien (week van 4 juli) was het de bedoeling dat de kids thuis zouden blijven. We hadden een dag vrijaf op woensdag en aangezien ik dinsdag, donderdag, en vrijdag van thuis werk gingen ze enkel maandag in Ojai op kamp moeten. Jammergenoeg is mijn schema op het laatste moment veranderd waardoor ze toch 2 dagen op kamp zijn moeten gaan :(

De derde week vakantie was knutselkamp voor Elise en volleybalkamp voor Zoe. Elise heeft een goede week gehad maar Zoe was ontgoocheld omdat ze vond dat de kinderen in haar groep de sport niet serieus namen en de jongens wilden niet meer tegen haar spelen omdat ze verloren (haha - you go girl!)

De laatste week was kookkamp en daar hadden de kids enorm naar uitgekeken maar het was net zoals Splashkamp een enorme ontgoocheling. De kids mochten heel weinig zelf doen terwijl het de bedoeling was dat ze zelf hun lunch en snack zouden maken. Bijvoorbeeld: als er burgers op het menu stonden dan mochten ze er zelf de kaas, tomaat, en sla opleggen maar dat was het dan. Of bij de pannenkoeken mochten ze er de syrup op doen....niet echt wat wij in gedachten hadden met ‘koken’.

We moeten dus wel een andere oplossing vinden voor volgend jaar; we hebben een paar ideetjes maar daarover meer later. Ondertussen nog een paar foto’s van Elise’s knutselwerkjes.

de zee en een krab

de basketbalring is van Zoe van haar kamp

Oh ja, en dan is er ook nog Doris! Zoe is hier de ene na de andere tand aan het verliezen en sloeg een paar dagen geleden echt in paniek dat ze binnenkort niet meer met Doris, de tandenfee, zou kunnen spreken. Dus weerom een briefje en wij dus weerom met een antwoord op de proppen komen. Ik kan me nu al voorstellen dat Zoe zo ontgoocheld zal zijn als ze ontdekt dat de magie van de tandenfee niet echt bestaat....ik zal het erg vinden! Niet alleen voor haar, maar ook wat voor mij eigenlijk. Magie heeft toch wel iets speciaals...

'tandenfee' aan het werk