Ik was in januari begonnen met mijn trainingsprogramma, en mijn doel was om mijn tijd van 3.5 jaar te behouden - ik wist dat dit niet gemakkelijk ging zijn (ik zit ondertussen ook al in een andere leeftijdscategorie he en de tijd die ik in 2015 behaalde was niet slecht; 1u48). De race begon in Ojai en eindigde in Ventura. Om 5u30 (ja s' morgens) moest ik aan de start staan voor een vertrek om 6u. Bram had mij afgezet terwijl de kids nog in bed lagen, en hij zou me rond mile 11 staan opwachten. Ik had me strategisch gezet naast de pacer van 1u50; ik wist dat dit niet gemakkelijk ging zijn want tijdens mijn trainingen had ik geen enkele keer zo snel gelopen. Mijn strategie: ik geef mijn alles maar we zien wel...belangrijkste is dat ik de race kan uitlopen.
De eerste km's doen altijd wat zeer; je lichaam moet nog wakker worden (zeker zo vroeg 's morgens!) en mijn pacer schoot weg bij het vertrek maar ik was niet mee. Eerste gedachte: shit, dat lukt me niet! Het grote nadeel van lopen vind ik, is dat het een deel fysisch is maar het grootste gedeelte is mentaal...dat ambetante stemmetje in je hoofd dat maar niet zwijgt! Dus toen ik de pacer bij vertrek al kwijt was heb ik dat stemmetje in mijn hoofd het zwijgen moeten opleggen en mij gefocust op gewoon doordoen...voetje voor voetje. De eerste mijl heb ik gelopen in minder dan 8 minuten...een tempo dat ik zeker niet ging kunnen volhouden voor de volledige 13 mijl. Maar het doel van een pacer is om je net voor hun aangegeven tijd over de finish te krijgen dus moet het tempo een beetje aangepast worden afhankelijk van waar je bent in de race en hoe de condities zijn...in het begin loop je wat sneller, op een heuvel loop je wat trager...enz. Na anderhalve mijl was ik bij mijn pacer en had er zich een groepje lopers gevormd en voor een paar mijl is dit zo gebleven tot ik met een collega-loopster ben beginnen te versnellen en we de bende achter ons hebben gelaten. We hebben samen gelopen zonder een woord te wisselen maar het gevoel van een partner te hebben voor zo'n lange afstand is wel leuk en zorgt er natuurlijk voor dat je snelheid redelijk constant is (je wil natuurlijk niet onderdoen he voor mekaar!).
Zoals afgesproken stonden Bram, de kids en Stella mij op te wachten aan mijl 11. Op dat moment begon ik moe te worden, had krampen in mijn buik van de honger, en moest ik aan een klim van anderhalve mijl beginnen - yikes! Daar ben ik ook mijn collega-loopster kwijt geraakt, zij had nog energie in de tank terwijl die van mij bijna leeg was. Dankzij de pacer ben ik boven geraakt; zonder zijn constante motivatie zou het misschien niet gelukt zijn. Eens boven was het nog een halve mijl op een plat stuk langs de zee...ik heb gevloekt (binnensmonds natuurlijk!). Maar eens ik de finish kon zien, vond ik ook de energie om wat gas te geven en kon ik mijn pacer achter mij laten....resultaat 1u49 minuten - niet 1u48 maar toch ook wel content (niet slecht voor een 40 plusser haha)
Mijn volgende race is voor november in Palm Springs....eventjes rusten nu.
No comments:
Post a Comment