We zijn nu al een maand thuis o.w.v het Coronavirus. Ik wou dat ik kon zeggen dat we volop aan het genieten zijn van de 'kleine dingen' in het leven, de traagheid van ons bestaan in quarantaine, dat we genieten van het samenzijn als familie, enz...
Het is inderdaad leuk om geen 3u in de auto te moeten zitten van en naar het werk, en we spenderen met plezier meer tijd samen, maar het werk is een echt zottekot. Mijn werkgever is een van de twee grote laboratoria in de US die de COVID testen doet en daar komt heel wat bij kijken. Niet alleen om zoiets op poten te zetten maar net zoals vele andere bedrijven lijden we enorme verliezen. Mensen laten hun routinetesten (voorlopig) niet meer doen en specialisatiewerk ligt al helemaal stil aangezien aangezien de ziekenhuizen die procedures voorlopig niet uitvoeren, dus moeten er moeilijke beslissingen genomen worden ivm onze medewerkers - niet gemakkelijk!
De kinderen zijn echte 'troupers'. We hebben een dagelijks schema van activiteiten (combinatie academische en non-academische activiteiten) en daar houden ze zich goed aan, ze kunnen zich heel goed bezighouden, gaan iets later slapen en genieten met volle teugen van het langere inslapen, maken geen ruzie,...soit, ze zijn de max en de quarantaine lijkt hen nog niet tegen te steken (gelukkig maar)!
Bram en ik aan de andere kant hebben het super druk. Voor Bram is dit redelijk normaal voor deze tijd van het jaar en terwijl ik het altijd wel redelijk druk heb, moet ik toegeven dat dit niet normaal is.
Sedert ik van thuis werk zijn de werkdagen dikwijls 12 tot 14 uren lang (ugh!) en ik moet toegeven dat ik soms het gevoel heb dat ik de laatste weken totaal geen idee heb wat er rond me gebeurt in ons huishouden.
Een goed voorbeeld hiervan is pasen dit jaar. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik zo'n super moeder ben die een heel paasgebeuren op poten heeft gezet om het toch zo speciaal mogelijk te maken voor haar kinderen in dit hele quarantaine gedoe, maar niks is minder waar. Een vriendin wist me te vertellen dat ze al haar gerief en cadeautjes voor pasen al in februari had gekocht want 'ze had het zien aankomen'. yeah...not me.
Om de zaken nog een beetje erger te maken had ik mij van week vergist. Ik dacht dat pasen vorige week zondag was. Die avond, wanneer ik na opnieuw een hele dag gewerkt te hebben om 9u eindelijk in de zetel kon ploffen zei ik nog tegen Bram dat ik zo content was dat de dag voorbij was en dat de kinderen zelfs niet hadden gemerkt dat het pasen was, en dat ik me er dus geen zorgen meer moest om maken.
Dinsdag kwam ik te weten dat pasen nu zondag was - oops. Bram en ik besloten om toch maar niets te zeggen maar dankzij een grootouder, die zaterdag op Skype liet weten dat het zondag pasen was en enthousiast vroeg wat de kinderen van plan waren, zag ik ons plan om pasen dit jaar te vergeten in het water vallen...
De kinderen natuurlijk direct: Oh wow! het is pasen dit weekend, dus de paashaas komt!! joepie..
Bram en ik hebben nog het hele weekend geprobeerd om toch maar niets over pasen te zeggen maar 's avonds vroegen de kinderen hem of ze toch hun mandje konden zetten. Bram zei dat het al daarvoor al veel te laat was en dat de Easter Bunny met Corona toch niet zou komen. Maar ik voelde me zo schuldig dat ik hun mandjes toch nog heb bovengehaald.
Het mandje bovenhalen was het minste werk...we moesten nu nog gewoon iets vinden om in het mandje te steken!! Het plan was dat Bram super vroeg ging opstaan om naar de winkel te rijden om paaskoekjes te halen (geen chocolade eieren hier) en ik had besloten om gewoon een kaartje te schrijven en geld te geven (kan een mens nooit me missen he haha).
No comments:
Post a Comment