And than it was Xmas....just like that! En daar waren we helemaal niet klaar voor. Het is de laatste tijd rustig geweest op de blog maar dat wil gewoonlijk zeggen dat het ‘echte’ leven redelijk druk is.
De kerstvoorbereidingen waren net op tijd klaar (pakjes heb ik slechts zaterdag gekocht - eek! Stress!).
Dit jaar zijn we met kerst in Ojai gebleven maar Paul & Emily zijn het weekend bij ons komen logeren. Maandag zijn we met dit prachtige weer gaan wandelen bij ons in de bergen; toch wel een trip van een paar uur met onze boterhammetjes mee!
In de late namiddag moesten er dan koekjes gedecoreerd worden voor Santa (en een deel voor eigen consumptie natuurlijk!).
Zowel Zoe als Nathan koken heel graag en hebben Bram de hele tijd in de keuken geholpen met het kerstdiner.
En net voor het slapengaan werd er gezorgd dat alles klaarstond voor Santa.
Veel plezier met het openen van de pakjes op kerstdag....en later in de namiddag zijn we dan de valiezen beginnen pakken want de kids zijn vandaag naar België vertrokken voor een vakantie van een dikke twee weken.
I wish you knew that sometimes when the house is dark and
quiet, I come in and watch you breathe for a minute. I wonder there in the
stillness if you know how much I love you. I think about the things I could
have said differently, and I wonder if you let my mistakes roll off of you or
if they stuck. I hope and pray there in the stillness that you would know
how deeply and widely I love you.
You saw me at my best today, and you saw me at my worst. We
cuddled on the couch this morning and your bed head was pressed into my chest.
I smelled your hair and whispered I love you. I also lectured you about
LISTENING and NOT INTERRUPTING, and was way grumpier than I needed to be.
Later, I laid on your bed and apologized for being a jerk.
You’ve seen me in all my colors and I have no facades with you. I
am just one mess of a mommy that apologizes often and loves you with every fiber
of my being.
I want you to know…
I don’t really know what I’m doing. I wish I did, but I don’t. I
do my best and I trust my gut, but sometimes I make mistakes. Sometimes I say
things that shouldn’t be said. Please keep telling me when I hurt you and I
will make it right. We are learning and growing together.
Sometimes I can’t find the words to let you know how I feel
about you. I want to, but I can’t.
Though sometimes I am overwhelmed and stressed I wish I could
push pause and keep these days forever and ever.
I am proud of you. I tell you that, but I know you don’t
fully understand what that means yet. I’m proud of you in a way that doesn’t
depend on your successes or failures. I’m proud of who you are and I
will always be your greatest fan…no matter what.
I hope my imperfection gives you permission to be imperfect too. I
hope you always let me see your flaws and your mistakes because you know I’m
safe. I hope you never hesitate to tell me when you’ve screwed up, because this
imperfect mama will love you no matter what.
My love will wrap itself around you whether you want it or not.
There’s nothing you could ever do that would make it stop. Not ever.
We’re in this together for the long haul my loves, and there’s
nowhere I’d rather be than here.
Zoe en Elise hadden hier zo naar uit gekeken en terecht, want ze hebben er maanden hard voor gewerkt. Na de zomer is Elise overgegaan naar Xcel Bronze waardoor ze nu bij Zoe zit (in het begin tot groot ongenoegen van haar grote zus maar daar lijkt ze nu toch wel wat over te zijn). Er is natuurlijk een verschil tussen het kunnen van beide aangezien dit voor Zoe haar tweede jaar is, al moet ik wel zeggen dat ze de eerste paar maanden vooral haar skills heeft moeten herleren....het nadeel van bij een gym te zitten waar de details niet zo belangrijk zijn. Elise aan de andere kant heeft alles van het begin 'juist' geleerd en ze zeggen wel dat herleren heel wat moeilijker is.
Ik ben zo trots op hen. Mijn hart stopte wel efkes toen Elise van de oneven bars viel (vlak op haar rug), maar zoals een echter trooper heeft ze direct weer verder gedaan.
Wat het hoogtepunt van ons kampeerjaar moest worden, de afsluiter voor 2018, is uiteindelijk wat in mineur geeindigd....ten minste toch voor mij.
Vorige week donderdagochtend waren we wakker geworden met het nieuws van een schieting in Thousand Oaks, op ongeveer 45 minuten van bij ons. Ja, we horen het genoeg op de radio, zien de beelden op het internet, en dan denk je: het gebeurd altijd ergens anders....tot het op een dag eens niet zo is, right!
Kort na de namiddag is het dan ook nog eens ferm beginnen branden in die streek waar er geschoten was geweest, en dit op 2 plaatsen. De branden gingen elk een andere kant op (Hills Fire en Woolsey Fire): de ene naar de zee, de andere naar het binnenland. Terzelfdertijd was ook de Camp Fire in Noord Californie volledig uit de hand beginnen lopen.
Toen we vrijdagnamiddag vertrokken wist ik wel al dat de brand redelijk dicht bij ons labo was maar toch heb je zoiets van: dat komt wel allemaal goed. Tegen vrijdagavond stond mijn telefoon roodgloeiend, was er een krisisteam samengesteld, en werder er plannen gemaakt om ons labo te evacueren...iets wat we na een paar uur tot een goed einde hebben kunnen brengen. Zaterdagochtend heb ik dan maar beslist om terug naar huis te gaan. Met al die telefoontjes en kommunikatie die moest voorbereid worden, zat ik liever op mijn gemak thuis.
Toen ik thuiskwam was er dan natuurlijk nog eens geen internet! Door de brand was het internet uitgevallen in het grootste gedeelte in en rond de branden in SoCal. Gelukkig hebben vrienden van ons een mi-fi die ik dan heb kunnen gebruiken om mijn emails te sturen en te krijgen. Tegen de avond was ik dan terug in Cuyama.
Cuyama ligt op ongeveer een dik uurtje rijden van Ojai en echt wel in de middle of nowhere met minder dat 100 inwoners :). Het was voor ons de eerste keer dat we in een lodge verbleven, en de Speakeasy Lodge was echt wel de max. We waren met 5 families en 11 kinderen, dus 21 totaal. Deze keer hadden we afgesproken om het koken op te splitsen in groepen zodat niet iedereen voor elk gerecht moest zorgen maar dat elke groep een gerecht zou koken voor de hele bende en dat is super goed meegevallen.
Vrijdag was het Elise's verjaardag en dat moest natuurlijk met cup cakes gevierd worden. De locatie was de max en de kinderen hadden er genoeg plaats om naar hartelust te kunnen ravotten.
Prachtige zonsondergang vrijdagavond
Het begin van het filmpje is van in de gym, donderdag, de dag voor haar verjaardag
heerlijke tri-trip
Elise had voor haar verjaardag een toverkit gekregen en dat was een groot succes!
ontbijt burritos van chef Bram en Sven
Voila, en nu zit ons kampeergerief weg tot volgende jaar....maart of april misschien.
