Deze week was een super emotionele week! Heel onverwachts hebben we vandaag moeten afscheid nemen van onze trouwe viervoeter. Biscuit was zaterdag precies niet in haar element; ze was lamlendig, had geen honger en wou liefst gewoon blijven liggen. Zondag werd het alsmaar erger zodat ik besloot om haar maandag eerst en vooral naar de dierenarts te brengen. De blik op het gezicht van de dokter was niet goed; hij is een man van weinig woorden en liet me weten dat het met Biscuit heel ernstig gesteld was - dit was voor er ook maar 1 test gedaan was. Het wit rond haar ogen was gelig maar hij had ook een paar andere dingen gezien die ons nog niet opgemerkt waren - zo was haar tandvlees bleek en had haar tong niet de gezonde roze kleur. Ik vertrok met een klein hartje naar het werk en liet Bram weten dat ik er geen goed oog in had. Vlak voor de middag werden we opgebeld met de boodschap dat Biscuit dringend naar een specialisatiekliniek moest in Ventura. De dokter had een sterk vermoeden dat ze IMHA had (????) en dat kon alleen daar behandeld worden. Bram heeft haar gebracht en later in de namiddag werd bevestig dat ze inderdaad IMHA had.
Ik had daar nog nooit van gehoord maar binnen de 24 uren had ik er alles over gelezen dat je maar op het internet kon vinden en het verdict is simpel: het sterftecijfer ligt rond de 70%, waarvan de meeste de eerste 2 weken niet overleven. De behandeling is duur en niet zonder risico en er is geen garantie van 100% genezing (vele honden hervallen binnen de 6 maanden).
Immuungemedieerde Hemolytische Anemie (IMHA) is een aandoening waarbij het dier zijn eigen rode bloedcellen afbreekt. Deze afbraak is het gevolg van een abnormale immuunreactie (vaak na het krijgen van een immunizatie - Biscuit had haar 'shot' gekregen net voordat we naar Joshua Tree gingen, dus slechts 2 weken geleden). Het immuunsysteem herkent de rode bloedcellen niet meer als lichaamseigen cellen en reageert erop als indringers van buiten. In principe kan elke hond IMHA krijgen maar de ziekte komt wel meer voor bij bepaalde rassen en dan vooral bij de vrouwtjes - cocker spaniels blijken er erg gevoelig voor.
De dokters in de kliniek in Ventura waren super (1 van de artsen zat met ons mee te wenen toen we de behandeling besproken) maar desondanks waren wij degenen die moesten beslissen over hoe ver we zouden gaan in de behandeling en dat waren moeilijke beslissingen, zeker omdat er geen garantie op beterschap was. Gelukkig konden we ook raad vragen aan Bram's papa die dierenarts is.
Biscuit is van maandag tot donderdagmiddag in het ziekenhuis gebleven...aangezien haar lichaam na 4 dagen helemaal niet reageerde op de behandeling ben ik haar donderdag gaan halen om haar laatste momenten thuis door te brengen met de hele familie. Ze bleek er precies door te komen eens ze thuis was; ik denk dat ze gewoon super content was om bij ons te zijn! Vrijdagochtend was het al snel duidelijk dat ze al haar energie had opgebruikt. En vrijdagmiddag ben ik met haar naar haar vet geweest om afscheid te nemen....Jeez!! Wat een verschrikkelijk moment!!
Toen ik Biscuit ging halen verklaarden de meesten mij zot: doe dit niet want je zit vast voor het leven!! Ik wou dat ze gelijk hadden; we hebben ze net geen 2 jaar gehad en ze is geen 3 jaar geworden maar ze heeft het hart van heel vele mensen veroverd...we zullen haar missen.
Een paar foto's van dinsdag in het ziekenhuis...
Dit zijn de foto's van toen ik haar net gaan halen was...onze kleine lieverd, 9 maanden oud.
So this is where we part my Friend,
And you'll run on, around the bend.
Gone from sight but not from mind,
New pleasures there, you'll surely find.
I will go on, I'll find the strength,
Life measures quality, not it's length.
One long embrace before you leave,
Share one last look before I grieve.
There are others, that much is true,
But they be they, and they aren't you.
Your place I'll hold, you will be missed,
The fur I stroked, the nose I kissed.
And as you journey to your final rest,
Take this with you; I loved you best!
