Vorige week vrijdag was het Wildcat Day op Villanova — een grote, gezellige school spirit-dag waarop de verschillende ‘packs’ het tegen elkaar opnemen in allerhande activiteiten. Aan het begin van elk schooljaar worden de eerstejaars verdeeld in packs: een gemengde groep van freshmen tot seniors waarmee je je volledige high school-tijd verbonden blijft.
Elise zit bij de Wolves en Zoe bij de Polar Bears. Het pack-systeem is zo’n leuke traditie omdat het leerlingen aanmoedigt om over klasgrenzen heen te kijken, nieuwe vrienden te maken en mensen te leren kennen waar ze misschien niet direct zouden mee omgaan. 🐾
Elise vooraan met rood sjaaltje om haar hoofd
Zoe helemaal achteraan rechts met donkere T-shirt aan
Een pak minder foto’s van Elise dan van Zoe dit seizoen, maar daar komt verandering in. Ik heb namelijk een nieuwe camera gekocht en ben vastberaden om een goede sportfotograaf te worden. Tot nu toe ben ik vooral aangewezen andermans talenten.
Elise heeft trouwens een mooi seizoen achter de rug met haar team. De meesten spelen enkel voor de school, dus er viel nog heel wat te leren, maar ze hebben het echt knap gedaan. Ze wonnen een mooi aantal wedstrijden en hebben zichtbaar vooruitgang gemaakt.
Ik moet eerlijk zeggen: aan het begin van het schooljaar maakte ik me wat zorgen. Er was toen nog geen coach voor het JV-team, en de hoofdcoach kan natuurlijk maar één team tegelijk coachen. Het meeste van zijn tijd ging dus naar het varsity-team. Onze athletic director heeft in het begin wat bijgesprongen, maar ja, een team coachen is lastig als je de sport niet echt kent. Gelukkig kwam na ongeveer een maand coach Mel erbij en vanaf dat moment ging het alleen maar beter.
Een paar clips van hun wedstrijd op Senior Night die ze ook gewonnen hebben.
En een paar selfies na een grote win tegen Bonnie (de schoolrivaal). Dit was ook de eerste keer ooit dat ons JV team tegen hen gewonnen had. Zo content dat ze waren!
Dinsdag vierde Zoe Senior Night met haar team — een avond die in de Amerikaanse sportwereld speciaal draait om het eren van de seniors tijdens hun laatste thuiswedstrijd van het seizoen. Het is een moment om even stil te staan bij wat deze sporters hebben betekend voor hun team en school, en om hun inzet te erkennen.
Er vloeiden zeker traantjes — the good kind. Jasmin deed Zoe’s speech en die kwam recht uit het hart. Ook haar coach had een prachtige boodschap, vol waardering voor wie Zoe is als speelster én als teamgenoot. Het seizoen liep niet altijd zoals gehoopt — met twee freshmen op het veld en enkele speelsters die nog volop aan het leren zijn was het soms moeilijk in zo’n sterke league — maar ze hebben strijdlust en karakter getoond. En Zoe mag megatrots zijn: ze heeft de derde plaats behaald in het aantal kills in de volledige geschiedenis van Villanova — en dat in slechts drie jaar tijd, omdat ze haar eerste jaar nog op Junior Varsity zat. Wat een mijlpaal!
Het was een onvergetelijke avond. De ouders hadden gezorgd voor prachtige decoratie en bloemen, wat het geheel extra feestelijk maakte. En voor de wedstrijd moesten alle seniors de Pledge of Allegiance zingen — laat ons zeggen dat zingen niet meteen hun sterkste talent is. 😉
Hieronder een leuk filmpje voor de aankondiging van hun laatste wedstrijd voorafgegaan door hun White Lies. White Lies is waar iedere speelster een wit T-shirt draagt en daarop een grappige “white lie” over zichzelf schrijft. Het is dus niet echt waar, maar iets dat mensen zouden herkennen als precies het tegenovergestelde van wat die speelster normaal doet of is.
Iedere senior krijgt zijn eigen foto die tijdens het seizoen in de gym hangt en op een poster gedrukt wordt; deze mogen ze op senior night mee naar huis nemen.
Zoe
Grace
Athena
Addy
Munirah (die het laatste jaar gestopt is met spelen, maar als team manager toch bij het team gebleven is)
En elke familie maakt voor hun senior een poster; wij hebben beroep gedaan op Elise's artistieke talent
Haar poster
Seniors signing out!
Zoals het hoort bij Senior Night, werd symbolisch de fakkel doorgegeven wanneer de seniors hun ‘sign-out’ doen. Een mooi ritueel dat het einde van een hoofdstuk markeert… en tegelijk een begin van iets nieuws.
Deze headshots worden ook gebruikt voor hun schoolaccount en hun studentenkaart. De seniors mogen zich altijd eens uitleven — met pruiken, props en allerlei gekke accessoires. Zoe ging dit keer helemaal voor pink! 💕
Terwijl onze dochters op de dansvloer stonden zijn wij naar de openluchtconcertzaal getrokken.
We zijn gaan luisteren naar Hermanos Gutiérrez, twee Ecuadoraans-Zwitserse broers die met enkel hun gitaren dromerige en filmische muziek spelen. Denk aan instrumentale gitaarmuziek die perfect zou passen bij een western van Tarantino of een roadtrip bij zonsondergang. Geen woorden, enkel snaren die verhalen vertellen. Op het einde werden we nog verrast door Jack Johnson, die een paar nummers met hen meespeelde – blijkbaar werken ze samen aan nieuwe muziek.
Eerder die week hadden we ons trouwens ook al laten gaan met Underworld. Helemaal iets anders – en dat is nog zacht uitgedrukt! 😄
We vroegen ons af tussen welk “volk” we zouden staan, maar wat bleek: heel wat mensen van onze generatie, die eind jaren ’90 of begin 2000 ook stonden te dansen op hun beats. Hun nummertje Born Slippy blijft toch wel iconisch. De zanger is ondertussen al eind zestig, maar klinkt nog steeds geweldig – en zijn dansmoves mogen er ook nog altijd zijn!
.jpg)
.jpg)
