Gisteren is onze kleine meid voor de allereerste keer helemaal alleen naar Frankrijk gevlogen. Zoé heeft deze zomer heel wat volleybalkampen, dus zij kon niet mee.
We hebben Elise toch wel een stevig duwtje in de rug moeten geven, want ze had écht geen zin om alleen op het vliegtuig te stappen. En ik geef toe — mijn mama-hart brak toch een beetje toen ik haar moest achterlaten.
Gisteren was het allerlaatste toernooi van het seizoen. Het team mag absoluut trots zijn op wat ze bereikt hebben! Jammer genoeg hebben ze geen enkel bid gewonnen voor het nationale kampioenschap, maar in de SCVA (Southern California Volleyball Association) eindigden ze op de 50ste plaats van de 283 teams in hun leeftijdscategorie — ze begonnen het seizoen nog op de 67ste plaats. Helemaal niet slecht dus!
Maar het gaat natuurlijk niet alleen over de resultaten. Wat echt telt, is hoeveel de spelers zijn gegroeid — fysiek én mentaal. Ik heb dit artikel gevonden die me helpt om de volleybal termen in het Nederlands wat uit te leggen 😉.
Als beginnende speelster deed Zoé het fantastisch als middenaanvaller, en ze vond die positie ook superleuk. Zoals ik eerder al schreef, speelde ze die rol dit seizoen niet, omdat haar clubteam al twee vaste middenaanvallers had — speelsters die de coach al goed kende. Logisch dus dat hij dat niet veranderde.
Zoé werd op de positie van tegenoverliggende slagman (opposite hitter) gezet, wat op zich een logische volgende stap was. Alleen: ze had nog weinig ervaring, en kreeg nauwelijks uitleg over hoe die rol precies werkt. De coach had daar gewoon geen tijd voor. We hebben wel extra lessen genomen, maar in clubvolleybal verwachten coaches vaak direct resultaat — en dat was niet helemaal realistisch.
Bovendien is die positie ideaal voor linkshandige spelers, terwijl Zoé rechtshandig is. Soit, ze mag zeker trots terugkijken op haar seizoen. Het was niet gemakkelijk — fysiek niet, en mentaal al helemaal niet. De druk die ze zichzelf oplegt komt ook voort uit haar droom om later op universitair niveau te spelen. Volgend jaar wordt dus belangrijk.
Zelf zou ze het liefst opnieuw middenaanvaller spelen, maar dat wordt lastig: met haar 1m80 is ze voor veel universiteitsteams aan de kleine kant voor die positie (de meeste middens zijn 1m90 of groter).
De teamdynamiek hielp ook niet echt. De coaches deden weinig om het groepsgevoel te verbeteren, en zelfs zij leken niet altijd op dezelfde hoogte te zitten. Sommige speelsters kwamen niet opdagen voor wedstrijden, anderen weigerden te scheidsrechteren wanneer ze moesten, en er waren kleine kliekjes — tijdens toernooipauzes zat bijna niemand samen. Jammer eigenlijk!
Maar goed, nu even een welverdiende pauze tot het schoolseizoen opnieuw begint. Deze zomer gaat Zoé nog naar een paar kampen, en dat zal haar zeker goed doen.
