Vandaag is het wereld dankbaarheidsdag. Wist jij dat? Ik niet tot nu maar het is wel een heel passende dag voor deze post.
Begin dit jaar was ik voor een werkvergadering voor een week in Texas. Op een van de dagen hadden we een gastspreker op bezoek en in zijn speech vertelde hij een anekdote over de relatie met zijn dochter. Doordat hij voor zijn werk heel vaak moet reizen mist hij vele momenten met zijn familie en zijn dochter. Op de dagen dat hij er niet is, maakt hij er een punt van om dagelijks naar huis te bellen. En het gesprek met zijn dochter wordt altijd afgesloten met de 3 'happies' van die dag (maw, wat ze dankbaar voor zijn of wat hen blij gemaakt heeft die dag).
Het idee van de 3 happies leek me leuk om met Zoe en Elise te doen. Want zoiets kon toch alleen maar goed zijn, niet? Het leuke is dat kinderen zich daar geen grote vragen bij stellen waarom hun mama nu plots vraagt wat hun 3 'happies' zijn.
De eerste keer moesten zowel zij net als ik eens goed nadenken op de vraag: wat zijn je 3 happies van vandaag want in het begin zoek je vooral naar de 'grote' dingen en duurde het toch wel een eindje vooraleer we alle drie onze happies hadden. Maar naarmate de dagen vorderden werd het gemakkelijker om met 3 happies op de proppen te komen (en dit zijn eigenlijk heel zelden materiele zaken): soms is het omdat de zonsondergang zo mooi was, of gymnastics was zo leuk, of het kopje koffie s' morgens had zo lekker gesmaakt, of ze hadden een vriendinnetje gehoord die ze al lang niet meer gehoord hadden, of omdat Pickle bij hen had geslapen, of omdat de yoga zo leuk en relaxerend was, of omdat onze dinner party (=zo verwijzen ze altijd naar het avondeten met de familie haha) zo gezellig was , enz...
Dit ritueel doen we ondertussen al 8 maanden en het is iets waar de kinderen en wij (ondertussen doet Bram ook mee) op het einde van de dag, net voor ze gaan slapen, naar uitkijken. Sommige van de happies zijn ook leuke conversatiestarters; waarom iemand precies dit of dat als happie gekozen heeft. En vaak gebeurt het dat de kinderen nu tijdens de dag al zeggen "oh, dit zal een van mijn happies zijn vanavond"!
We leren van kleins af aan dat we moeten dankbaar zijn, dat we content moeten zijn met wat we hebben en krijgen. Maar wil dit zeggen dat we dan een dankbaar leven leiden? Ik denk het niet.
Nu is er altijd een kip-ei-vraag bij dit soort samenhang: maakt dankbaarheid wel echt gelukkiger, of hebben gelukkige mensen gewoon meer reden tot dankbaarheid? Toch lijkt het erop dat dankbaarheid eerder een oorzaak van geluk is dan een gevolg. Verschillende onderzoeken hebben laten zien dat wanneer proefpersonen via oefeningen (het bijhouden van een dankbaarheidsdagboek, dankbaarheidsbrieven schrijven,...) een toename in dankbaarheidsgevoelens kregen, en dit leidde tot een toename in geluk en welzijn.
Onderzoek verteld ons ook dat dankbaarheid feitelijk gewoon een kwestie van perspectief is, van een gezichtspunt dus. En in een wereld waarin we voortdurend het gevoel krijgen dat we ‘iets’ missen en altijd meer ‘willen’, kan het moeilijk zijn om echt geluk te bereiken of te ervaren. Velen van ons zijn altijd op zoek naar externe factoren om vreugde en geluk te ervaren, terwijl het toch echt allemaal te maken heeft met datgene wat je intern aan werk doet. Dit is iets wat ook de wetenschap nu pas goed begint te begrijpen, zoals bijvoorbeeld blijkt uit onderzoek van UCLA’s ‘Mindfulness Awareness Research Center’.
En ook hier geldt het gezegde: jong geleerd is oud gedaan en zijn er tal van voordelen om je kinderen dit op jonge leeftijd te leren (artikel hier). Soit, van al dit wetenschappelijk onderzoek was ik helemaal niet op de hoogte toen we hieraan begonnen maar met wat ik nu weet blijven wij ieder geval doordoen met onze happies...
En wat zijn jou 3 happies van vandaag?
1 comment:
Wat een leuke en interessante blogpost, Evy! Mijn happies van vandaag: 1) dat je nog eens geblogd hebt :-) 2) dat Ennio al klaar is met zijn huiswerk voor vandaag 3) dat ik een heerlijk kopje decaf koffie aan het drinken ben. Vele groetjes, en nu ga ik ook eens een poging ondernemen om nog eens te bloggen! Ilse
Post a Comment