Eens Elise's verjaardag achter de rug is gaat alles toch zo snel en rollen we van de ene feestdag in de andere. Gelukkig is Thanksgiving geen feestdag die wij organizeren - we gaan zeer graag naar Barbara en Peter waar we met de 'usuals' samenkomen. Dit jaar hebben we een nieuwe familie leren kennen die 3 dochtertje hebben. Ze zijn expats en komen net van Canada maar hebben daarvoor in Zwitserland gewoond. Zo grappig - een hele tafel meisjes (11) behalve Flinn, de enigste jongen :)
Dit weekend stond er weekendje Leo Carrillo op het programma. Precies een jaar geleden zijn we hier ook gaan kamperen. Het weer was deze keer toch wel stukken beter. Een voordeel van te werken in LA (het enige!) was dat ik deze keer maar een half uurtje moest rijden tot aan de kamping en dat ik op mijn gemakken iets kon gaan eten terwijl Bram het vrijdagse fileverkeer moest trotseren en de auto nog moest inpakken. Paul en Emily moesten helemaal van Santa Barbara komen.
Toen ik in Kristy's Village Cafe mijn aperitiefje besteld had merkte ik dat Sam Elliott aan de tafel achter mij zat. Met zijn witte haar en dikke snor is hij nogal gemakkelijk te herkennen. Bram vond het een schande dat ik hem alleen maar van Roadhouse herkende terwijl hij (nog steeds) in zoveel films meespeelt (haha).
Een paar weken terug hebben Bram en ik een korte kookkursus gevolgd via REI om te leren koken in gietijzeren pannen en natuurlijk hebben we er na de les ene moeten kopen. Dit was dus de ideale gelegenheid om die te testen (en onze mede-kampeergasten jaloers te maken haha).
Als ontbijt stond er een omelet op het menu met groentjes en worst - yum. 's Middags hebben we pizza gegeten, 's avonds een eenpansgerecht met kip, rijst, en artichokes, en als dessert hebben een apple cobler gemaakt!!
En dit was dan weer een hebbedingetje waar onze medekampeergasten ons jaloers konden maken. De kids vonden de hangmat de max...en zo blijven we maar investeren he!
Super cute! Die vier zijn al vriendjes van bij de geboorte!
And boys will be boys...wat kan ik er van zeggen!
Zondag in de late namiddag werden we verwacht bij vrienden die een weekendje in Ojai verbleven in het huis van een bekende muziekkomponist! Wat een prachtige avond en een perfecte manier om een perfect weekend te eindigen.
zonnebaden eind November!
Yep, zo'n zicht vanuit mijn living zou ik ook wel willen...
Deze week had de gym een teambonding activiteit georganizeerd voor alle kompetie niveaus - voor zo'n 80 kids was er een pasta avond na de training. Een 50-tal kids hadden woensdag hun pasta avond en Zoe en haar Xcel maatjes werden gisteren verwend. Samen met nog 2 andere mama's was ik vrijwilliger om te helpen. Zooo leuk om te zien hoe goed ze allemaal overeenkomen. Het was een geslaagde avond!!
Aan de linkertafel: Leilani
Aan de rechtertafel (links van voor naar achter): Molani, Rema, en Noelle
Aan de rechtertafel (rechts van voor naar achter): Zoe, Jazmin, en Daphne
Ik kijk er altijd naar uit om naar het oudercontact te gaan en het rapport van de kinderen krijgen. Alhoewel we maar 20 minuutjes met de leraar(es) hebben is het leuk om te horen wat de kinderen leren en hoe ze het op school doen (op het gebied van leerstof maar ook op sociaal niveau). Zowel Zoe als Elise gaan heel graag naar school en doen het goed in de klas.
Zoe leest op het niveau van het vijfde leerjaar en is heel sterk in haar hoofdvakken: wiskunde en wetenschappen. Elise maakt goede vooruitgang met haar spraaktherapie en heeft ondertussen ook een beugel (een paar blokjes aan de linkerbovenkant). Die twee technieken samen zouden haar probleem moeten oplossen maar we hebben nog een lange weg te gaan; zowel met de beugel als de spraaktherapie. Ze is sterk in wiskunde en heeft graag dat iedereen zich aan de regeltjes houd. Zowel Zoe als Elise hebben er geen probleem mee om voor hun klasgenootjes te presenteren.
Alhoewel ik graag naar school ging, was ik een maar een middelmatige student. Ik weet nog hoe verschrikkelijk ik het vond om altijd maar te moeten horen dat anderen betere punten hadden. Ik geef toe dat het leuk is om te horen dat je kinderen het goed doen in school, maar nu ik ouder ben en zelf kinderen heb besef ik dat goede punten hebben op school niet het allerbelangrijkste is in het leven. Het briefje hieronder vond ik op het internet en vind ik zo schitterend geschreven...het zijn inderdaad niet alleen dokters en ingenieurs die gelukkig zijn!
Vorige week donderdag mocht Elise 7 kaarsjes uitblazen en zaterdag hebben we haar verjaardagsfeestje gevierd met zo'n 15tal vriendjes in SkyZone - een indoor trampolinezaal.
v.l.n.r Makayla, Ella, Elise, Aurora, Lily, Twyla, Drake (bovenste rij v.l.n.r.Zoe, Nathan, Ryder, James). Een paar kindjes staan er niet op.
Als thema wou Elise dit jaar 'de regenboog' dus ik naar Party City om een regenboog ballon maar iedere ballon die ik wou was uitverkocht! Dus maar voor een gewone ballon gekozen met vele kleurtjes. Toen we haar taart gingen bestellen vond ze de regenboogtaarten precies niet zo heel leuk want uiteindelijk wou ze een taart van Monster High en dat heeft helemaal niets met regenbogen te maken (haha)
Na anderhalf uur springen konden de kids genieten van pizza, taart, en dipping dots. Tot een jaar geleden had ik nog nooit van dipping dots gehoord maar hier in de US zijn deze razend populair. In Six Flags (voor Ryder zijn diabetes walk) heb ik die voor de eerste keer geproefd en het is wel lekker maar het blijft ice cream gewoon in hele kleine bolletjes.
Aurora en Lluvia (haar gym vriendinnetjes)
Rond 6u was het feestje afgelopen maar voor de kids hadden ik nog een leuke verrassing in petto: aangezien Bram er 's avonds niet zijn Tammy en de kids en Lilly blijven slapen. Yay! En zondagochtend zijn we met zijn allen gaan ontbijten. Wat een super leuk maar druk weekend weeral.
Dinner and a movie! Gisteren ben ik met een paar BADASS mommies gaan kijken naar "A Bad Mom's Christmas", het vervolg op Bad Moms - een film over 3 overwerkte ondergeappricieerde mamas die er genoeg van hebben om aan het 'ideaalbeeld' te moeten voldoen! De film voldeed aan onze verwachtingen alhoewel ik de eerste nog altijd beter vond maar het was zalig om even een 'break' te hebben in het midden van de week.
Dit gezegd zijnde is er inderdaad veel druk op de mama's om aan het ideaalbeeld te voldoen (wat dat ook moge zijn). We moeten na de bevalling direct weer ons pre-body terughebben, de kinderen moeten in het perfecte gezinnetje opgroeien waar alle gerechten met natuurlijke ingredienten bereid worden, waar er geen stofwolkje in het huis ligt, de mama's moeten een blitscarriere hebben, maar ook vrijwilligerswerk doen op school, de kinderen op tijd kunnen oppikken, kunstwerkjes met hen maken, en ze naar hun naschoolse activiteiten brengen, en we mogen natuurlijk niet vergeten dat de mama moet sporten en deel uitmaken van de PTO,....Ik word er zenuwachtig van als ik er nog maar aan denk.
Een goeie maand geleden (her)schreef ik een post over de ochtendroutine bij ons thuis. Onlangs schreef Jess opnieuw een leuke post over het ideaalbeeld van 'familie'.
Hieronder mijn herschreven versie....
We are a family who loves each other. We love each other in a messy, beautiful, broken, and together way. Sometimes that means making messes in the kitchen with spaghetti sauce finger prints on the glasses, and cabinets, and stains on the clothes. Sometimes it means trying to scrape together tiny remnants of sanity for bedtime routines. Sometimes it means kissing a dirty forehead as I tuck them in at night and thinking it’s okay, they’ll take a bath tomorrow.
In our family we fight. We argue about things. We say we’re sorry. We overreact and then we apologize. We take a minute in the other room to pull ourselves together (thank goodness for the lock on the bathroom door!). Some of us are more full of passion than others, and I take full ownership of my title as Queen (haha).
In our family we make mistakes. We hurt each other’s feelings and we are selfish sometimes. We say sorry and we forgive. We pull each other close and we love each other still.
In our family we encourage each other loudly and often; we are each other’s biggest fans.
In our family we get tired and grumpy. Sometimes we all feel that way at the same time which is not a pretty sight!
In our family we worry - I fully admit that I worry more than my husband. I worry about my job, the endless list of priorities, responsibilities, and projects. And when we are tired we can get snappy with each other but we talk, and then we hug, and we remember that no matter what may come, we are up for the task and we are walking through it together.
In our family we do beach days, reading in front of the fire, and toasts with wine and root beer (yuk) and lemonade.
In our family we know we can’t control the future, but sometimes we try anyway.
In our family we love each other forever and ever and no matter what.
What if the miracle of family isn’t the perfect storybook fantasy we’ve been told? What if it isn’t a home of poised parenting and dust-free light fixtures? What if it isn’t a mom who never loses her cool and doesn’t mind crafts that involve scissors and glitter (absolutely hate glitter)? It could be that, but it isn’t always that.
What if the miracle of family is what we already have? What if it’s just us, exactly as we are today?
What if I, their mom, am exactly who I’m supposed to be…already? What if I’m actually damn good at this even when I feel like I’m not? What if even though I say the wrong the things sometimes, the thing that actually matters is that my heart burns and bleeds for them? My heart bleeds for them and my mind works for them…endless hours of worry and problem solving.
If they could see me inside-out they would never for a second doubt my love or doubt how amazing they are. My job as mom is to show them my insides as much as I possibly can. I’m never going to be a mom who volunteers at school all the time or talks softly when I’m mad. But I am me and I will show up every day with my whole heart. I will always say sorry when I get it wrong and I will always hug tight and hard and maybe too long.
What if the miracle of family is that it’s really really messy, but that’s what makes it beautiful? What if there isn’t a perfect personality for motherhood, but all of us are in fact just right for our own kids?
What if what often steals our joy is that we don’t feel like we are the “mother” we are supposed to be? We constantly feel like we need to work on this and work on that…and what if THAT is actually the filthiest lie of all?
What if we are okay exactly how we are, just like our kids are okay exactly as they are?
Whoever you are today, I salute you. WE ARE MOMS. WE ARE WHAT MOTHERHOOD IS “SUPPOSED” TO LOOK LIKE and our families are what family is supposed to look like.
If we love our kids then we are 99.9 percent already there.
Whether you are a working mom, a traveling mom, a stay-at-home mom, a baby wearing mom, a natural mom, a sensitive mom, a doesntputupwithanyshit mom, a not very maternal mom… IT DOESN’T MATTER…it doesn’t define us, we define IT.
Het is nu ongeveer 6 maanden geleden dat we onze eerste stapjes gezet hebben in het wereldje van het competitieturnen en ondertussen is er veel veranderd. Toen ik deze blogpost schreef in Mei waren we nog volledig in het ongewisse - haha. Je hoort zo vaak dat competieturnen je een heleboel leert en dat is inderdaad zo. Mijn top 7 hieronder:
1. Doorzettingsvermogen.
Ik zie Zoe nog van de mat komen na haar eerste training van 2.5u; volledig uitgeput en de tranen stonden nader dan het lachen. Ze was zo moe, zei ze, ze had honger en haar hele lichaam deed pijn. Ik had er zo'n medelijden mee! De realiteit was heel snel heel duidelijk geworden; dit programma is niet voor de 'faint of heart'. Er moet hard gewerkt worden, het verschil met recreationeel turnen is gigantisch en dit is niet zomaar voor iedereen weggelegd.
2. Gymnastics is duur!!
Toen ik de rekening kreeg voor haar eerste maand in Xcel had ik verwacht dat de prijs omhoog ging gaan aangezien ze een stuk meer uren zou trainen dan voordien, maar dat was een kleine kost in vergelijking met de rest.
Waar ik niet had bij stilgestaan (en niemand ons op voorhand verteld had) waren alle andere kosten: registratie by de USA Gymnastics, een competitie leotard ($165!!!!! - ik viel bijna achterover. Ik koop de leotards van de kids online of in Target en daar betaal ik gewoonlijk niet meer dan $40 voor. Elk hebben ze er een paar zodat ze kunnen afwisselen. Ok soit, de competie leo is super mooi, volledige afgewerkt met steentjes maar ze dragen dit enkel tijdens de competitie. En aangezien kids zo snel groeien dragen ze die maar 1 seizoen - ik hoop gewoon dat die voor Zoe in januari nog zal passen), een bijpassend jasje, een leotard om in te trainen, leggings, een rugzak, en dan nog alle kosten voor de competities!
3. Geduld - Niet opgeven.
Er is dag en nacht verschil tussen wat Zoe nu kan ivg met toen ze pas begon. Maar het is niet altijd rozegeur en maneschijn geweest en dat zal altijd wel zo blijven. Het duurt een tijdje vooraleer je een nieuwe techniek onder de knie hebt, en de ene zijn er rapper mee weg dan de andere. Af en toe zie ik traantjes bij kids en ook bij Zoe is er al frustratie geweest en zijn er traantjes gekomen. In het begin babbelde ze dikwijls losjes over de medailles die ze zou winnen - maar ze heeft nu wel al heel goed door dat het geen zekerheid is dat die medailles er zullen zijn!
We hebben dikwijls pep-talk gesprekken in de auto op weg naar huis, maar de laatste weken kan ze beter en beter aanvaarden dat ze iets (nog) niet kan en er dus veel zal moeten op focussen. Haar coaches zijn ook super goed in het motiveren van de gastjes. Als er iemand zegt dat ze het niet kunnen dan hoor ik vaak hetvolgende:
Gymnast: I can't do it
Coach: What did you say?
Gymnast: I can't do it
Coach: Say it again?
Gymnast: I can't do it!!
Coach: 20 push-ups - you should say: I can't do it YET.
Zo leren ze heel snel dat ze niet mogen zeggen dat ze iets niet kunnen haha.
Als ouder is het vooral lastig omdat je je hulpeloos voelt. Met schoolwerk kunnen we al gemakkelijk eens iets google-en en Zoe zo helpen maar in gymnastics moet ze het volledig alleen kunnen.
4. Prioriteiten stellen.
Er is duidelijk een reden waarom ze zoveel uren per week moeten trainen. Nieuwe technieken leren duurt lang. Toen Zoe nog maar een goeie maand bezig was is ze voor 3 weken naar Europa op vakantie geweest en het was goed merkbaar dat ze veel gemist had tijdens die periode. De coaches werken met de studenten aan een bepaalde skill maar eens iedereen ermee weg is, wordt er aan de volgende skill gewerkt. Zoe moest heel wat inhalen en dat was niet gemakkelijk. Net zoals met elke andere serieuze sport kan je niet zomaar kiezen wanneer je gaat en niet gaat. En als je kiest voor het ene weet je dan je het andere niet kan hebben. Zo weet ze dat er op de gymnastics dagen geen tijd meer is om naar de TV te kijken; als we 's avonds laat thuiskomen is er tijd om te eten en te douchen en dan naar bed want de volgende dag is weer een schooldag. Ze is echter zo gepassioneerd dat voor haar gymnastics echt wel op de eerste plaats komt. En veel heeft te maken met nummer 5.
5. Vriendschap.
Ze heeft over de laaste maanden sterke vriendschappen ontwikkelt met haar teamgenootjes. Onlangs zei ze dat ze de kids in de gym bijna beter kent dan haar vriendjes op school omdat ze er zoveel tijd mee doorbrengt. Binnenkort hebben ze allemaal een sleepover voor een verjaardag van een van de meisjes. De gym organizeert ook veel activiteiten voor de teams. Binnenkort is er een pasta-avond (ik ben vrijwilliger om te helpen met dat evenement) en dat zal wel weer leuke avond worden.
6.Vertrouwen.
Je moet vertrouwen hebben in jezelf maar zeker ook in je coach. Een goeie coach helpt je om je grenzen te verleggen en zorgt ervoor dat de kids zich veilig voelen. Zoe heeft super goeie coaches. Als ik ze soms in de lucht zie vliegen hou ik mijn hart vast :). In het begin is er wat verloop geweest van coaches en daar had Zoe het enorm lastig mee, met veel tranen! Ze heeft moeten leren aanvaarden dat in het leven mensen komen en gaan en dat het niet wil zeggen omdat een coach vertrekt zij plots geen gymnastics meer zal doen.
7. Motivatie.
Zoe is enorm gemotiveerd en dat is de laatste weken heel duidelijk, niet dat ze in het begin niet gemotiveerd was maar toch zie ik een verschil met het begin. Onlangs zei ze: mommy, als we conditietraining moeten doen dat zijn er vele meisjes die stoppen als de coach niet kijkt (die conditietrainingen zijn niet van de poes hoor!) maar ik doe altijd voort en ik doe zelfs iets meer dan wat we moeten doen want ik wil sterk zijn!
En sterk is ze! Zowel fysisch als mentaal is ze enorm gegroeid. Als ze die sport volgend jaar verder doet of niet, ik ben ervan overtuigd dat dit haar leven heeft veranderd op een hele positieve manier. Ze heeft zoveel belangrijke life skills geleerd!
Een paar weken terug heeft Ryder zijn eerste 'diaversary' gevierd. In de diabetes community wordt de verjaardag van je diagnose jaarlijks gevierd. Voor vele mensen klinkt dit raar: waarom zou je dit nu willen vieren - een van de ergste dagen van je leven. De diabetes community ziet het echter ander: elke 'diaversary' is een jaar dat het kind goed is doorgekomen desondanks de verschrikkelijke ziekte en dus mag/moet dit gevierd worden.
Zaterdag zijn we opnieuw met z'n allen naar Six Flags getrokken voor de jaarlijkse wandeltocht tegen diabetes. Vorige jaar heb ik er deze post over geschreven. In dit laatste jaar is er voor Ryder en zijn familie heel veel veranderd. Ryder is verplicht geweest om heel snel op te groeien, hij heeft geen sleepovers meer gehad sedert zijn diagnose, en playdates moeten zorgvuldig geregeld worden en kunnen alleen gebeuren bij mensen die getraind zijn om met Type 1 om te gaan of wanneer zijn mama in de buurt kan blijven. Fieldtrips met school lukken alleen als zijn papa kan meegaan want de juffen willen liever geen verantwoordelijkheid voor Ryder. Tammy (mama) is een specialiste in het tellen van koolhydraten en het berekenen hoeveel insuline Ryder moet krijgen; ze overleeft op minimale uren slaap: de wekker wordt 's nachts gezet om de 2.5u om Ryder te checken. En Ella (Ryder's jongere zus) moet nog steeds wennen aan het feit dat ze altijd op de tweede plaats zal komen (snif).
Een paar maanden terug hadden Tammy en Jeff, Bram en ik getraind om voor Ryder te kunnen zorgen. Na een paar uur berekenden we de hoeveelheid insuline die hij nodig had, deed ik de vingerprik, plaatste het bloed op de teststrip, las de nummers op zijn glucosemetertje en stelde zijn pomp in. Ryder had al maanden gevraagd om nog eens bij een vriendje te mogen slapen dus wilden Bram en ik hem dit graag gunnen. Die avond dat ze bij ons waren vroeg Ryder zijn mama de hele tijd: En denk je dat ze het willen doen?? Toen Bram en ik beiden zeiden tegen Ryder dat hij kon blijven begon hij volledig te panikeren. Hij had niet verwacht dat we zouden toezeggen en de idee om plots 'zijn leven' in de handen van iemand anders dan zijn mama te moeten leggen vond hij nogal beangstigend. Uiteindelijk is hij niet blijven slapen maar telkens als we samen zijn probeer ik de zorg voor Ryder wat over te nemen om mijn 'training' niet te vergeten en uiteindelijk Ryder te kunnen geruststellen dat hij bij ons in goede handen is.
Hieronder een filmpje dat heel goed aantoond want Type 1 is.
Terwijl we vorig jaar Team Ryder kwamen steunen, was het dit jaar Team RyRy (staat voor Ryder en Ryland). Ryland is een vriendje met Type 1 die ze door de ADA (American Diabetes Association) hebben leren kennen. De jongens hadden zelf hun T-shirt ontworpen (thema Overwatch: een heel populair videospel waar beiden zot van zijn).
Dit jaar kregen ze steun uit een heel onverwachte hoek - Corey Brewer, een van de Laker spelers had het verhaal van de jongens gelezen en wilde hen graag steunen. Hij heeft $2500 aan de ADA gegeven ter ere van hen. Corey heeft als kind geen gemakkelijke jeugd gehad, zijn beide ouders hadden diabetes en hij is zijn vader op redelijke jonge leeftijd verloren. De kids vonden het super dat hij er was! Amai, die mannen zijn echt wel groot hoor - hij is 2m lang, dat moet geen makkie zijn om kleren en schoenen te vinden. (Btw: Bram staat op een stoel naast Corey :))
Ryland heeft een diabetes hond. De hond is getraind om te reageren op een te hoog/laag bloeksuikergehalte bij Ryland...echt spectaculair (een filmpje van hoe dit werkt zie je hier).
October staat op school in het teken van "No bullying" - een campagne tegen pesten. De 4de-jaars hadden posters gemaakt tegen pesten en Zoe heeft een prijs gewonnen met haar poster.
Zoe's poster
Halloween wordt bij ons op school wel op een speciale manier gevierd. De kids dragen geen kostuums maar die dag is "Look Alike-day". Zoe en haar vriendinnetje, Addy, gingen samen met hun favoriete leraar, Mr Hess, 'iets' doen....Het resultaat zie je hieronder haha
Looking like Mr Hess - hun favoriete leerkracht :)...Mr Hess ziet er in het echt altijd zo uit - hij heeft zich dus niet echt moeten verkleden!
Oh Halloween, mijn favoriete feestdag! Ons familiethema dit jaar was ‘Ball Maskerade’, heel mooi maar niet echt ideaal met die super warme temperaturen. Dit jaar wou ik onze decoratie en tafel set-up wat veranderen en doordat we maar met zo’n 20 waren was het gemakkelijker om zowel kids als volwassenen aan 1tafel te krijgen. Elk jaar kopen we een paar kleine prutsen bij maar dit jaar heb ik me toch laten gaan. Onze nanny had in Target een telefoon gekocht met sensor, die begon te rinkelen als je er voorbij wandelde en wanneer je opnam begon er een hele griezelige stem te praten. Zoe was zot van die telefoon en wou er ook zo een. Ik dus naar Target...een half uur later ben ik buitengekomen met telefoon, een katteskelet, een kraai (ook met sensor waarvan de ogen rood oplichten en die luid begint te kraaien als er beweging is), en een serveerschaal in de vorm van een schedel.
Die telefoon is zo’n oud model met draaischijf en toen ik die aan Elise toonde wist ze niet goed wat ze moest doen. Toen ik haar zei dat ze er moest aan draaien nam ze de hele schijf vast - haha, ik heb haar even moeten uitleggen dat ze haar vinger in een van de nummertjes moest steken en zo moest draaien....een teken van hoe snel de technologie vooruitgaat!
Online had ik een leuk doe-het-zelf project gezien om spoken te maken en dus moesten we de dag van ons feestje nog vlug naar Ventura om daarvoor gerief te halen. Ook had ik online een leuk idee gezien voor serviettenhouders en daarvoor had ik plastieken vampierentanden nodig - nog een trip naar partycity in Oxnard na de stop in Ventura. Het probleem met partycity is dat je daar ook niet gewoon kan binnenwandelen zonder naar alles te kijken...een uur later kwamen we buiten met onze tanden, een rat, zwarte vogels, spookachtige kaders, en speciaal doek om het decor aan te kleden. Het was weer een race tegen de klok om alles op tijd af te krijgen maar het is gelukt.
Dit jaar hadden we ook voor een filmhoekje gezorgd. We hadden ons grote scherm opgehangen op de patio en 's avonds hebben de kids daar een paar films kunnen bekijken. Super tof ook!
De griezelige kaders....
Rex, de kat
Lily en Zoe
De kids zijn ook elk jaar zeer creatief bezig om foto's te trekken...hier zie je Zoe en Nathan in actie.
Onze cake!
Onze spookjes!
De week voor Halloween waren we opnieuw naar de Ojai Valley Inn geweest voor het Harvest Festival. Deze keer was het gewoon Elise en ik (Zoe moest naar gymnastics en Bram naar Kung Fu) maar hadden we afgesproken met Tammy, Ella en Ryder. De verkleedwedstrijd hebben we gemist aangezien Elise maar laat terug was van de pumpkin patch met de Girl scouts.
Elise met haar scouts-vriendinnetjes
Het Harvest festival is altijd super leuk alhoewel het bij ons in mineur geëindigd is. Net voor ons vertrek naar huis is Elise gestruikeld en recht op haar gezicht gevallen - resultaat: een bloedende en dikke lip en schaafwonden van haar voorhoofd tot op haar kin - jeez. Gelukkig dat die babyvelletjes goed en snel genezen want na een week kon je er niks meer van zien.
Op Halloween zelf ben ik met Elise gaan trick-of-treat’ing terwijl Zoe met Grace en haar ouders op toer was.
Na ongeveer 45 minuten was Elise content met de hoeveelheid snoep die ze in haar zakje had en konden we terug naar huis. Oef! En zo zit Halloween erweer op. Alles zit in dozen (we hebben er een paar meer bij vergeleken met vorig jaar) en daar zit het goed tot volgend jaar :).
