Senior Sunrise is een leuke en symbolische traditie op veel middelbare scholen in de VS. Aan het begin van het laatste schooljaar komen de seniors — dus de leerlingen van het laatste jaar — vroeg in de ochtend samen om de zonsopgang te bekijken. Het staat symbool voor het begin van hun laatste hoofdstuk op de middelbare school. Het is een ontspannen, gezellige bijeenkomst met ontbijt, muziek en veel foto’s.
Gisteren was het zo ver voor Zoe en haar klasgenoten. Een moment om toch even stil te staan bij hoe snel de jaren voorbij vliegen. Nog één jaar vol herinneringen en avonturen voordat de volgende zonsopgang een nieuw pad aankondigt. 💛
Vorige week dinsdag zijn Bram en Zoe naar de oostkust vertrokken om een aantal universiteiten te bezoeken. Na zo’n 18 maanden in het volleybalrecruitingproces te zitten, was het tijd om de scholen waar ze interesse van kreeg — en zelfs al een verbaal aanbod van één — in het echt te gaan bekijken.
Omdat al die scholen aan de oostkust liggen, leek een bezoek echt een must. De cultuur, het klimaat, de sfeer… dat is toch allemaal net iets anders dan bij ons in Californië.
Aanvankelijk leek de school die al een aanbod had gedaan, St. Joe's in Maine, haar topkeuze. Zoe had er al vaak met de coach gesproken, en ook wij hadden een goed gevoel bij hem en zijn programma. Maar zoals het vaak gaat, liep het allemaal net iets anders — en véél spannender!
Een week voor vertrek stonden St. Joe’s in Maine en Drew University in New Jersey al op de planning. Ze had ook Kean University aangeschreven, maar daar kwam geen antwoord voor vertrek. Alle drie zijn Division III-scholen.
Op mijn aanraden stuurde Zoe ook een berichtje naar Queens College, een Division II-school in New York, waarmee ze eerder contact had gehad via e-mail maar waar geen verdere opvolging van de coach was gekomen. En wat bleek? De volgende dag kreeg ze meteen bericht: ze was welkom voor een campusrondleiding én een officiële tryout!
Alleen… daar kwam een hele papierwinkel bij kijken. Er moesten medische documenten ingevuld worden van de arts en testresultaten aangevraagd worden bij de gezondheidsdienst van de staat — en dat net voor het lange weekend van 1 september. De automatische reply van de staat: “kan tot 30 dagen duren.” Niet echt wat we wilden horen.
Tot op het allerlaatste moment hebben we gebeld en gereden om alles geregeld te krijgen. Soms heb je gewoon een gevoel dat je tot het uiterste moet gaan en dat gevoel had ik bij Queens - dat ze daar gewoon moest geraken. En jawel — dinsdagochtend kwamen de testresultaten binnen. Geen idee hoe dat mogelijk was, maar wat een opluchting! Bram kon in Portland nog snel een extra formulier laten invullen bij een sportdokter en zo was alles nét op tijd klaar voor haar tryout.
Dinsdagmiddag vertrokken ze uit Los Angeles naar Boston, huurden daar een auto, en reden de dag nadien naar Maine voor hun eerste bezoek aan St. Joe’s. Zoe was zienbaar nerveus en had aan Bram gezegd dat ze nog nooit zo zenuwachtige geweest was om volleybal te spelen. Dat kan ik wel geloven, want dit zijn de momenten die tellen; een slechte dag heb je liefst een andere week!
Bij St. Joe's voelde Zoe zich meteen welkom: haar naam stond op het scherm in de gym, ze mocht meespelen tijdens een training, kreeg een rondleiding en leerde het team kennen. De school ligt prachtig aan een meer — perfect voor wie van natuur houdt (al iets minder voor wie niet van sneeuw houdt, want daar valt héél wat van!). St-Joe's is een privéschool met iets minder dan 2000 studenten.
Onze 'kleine' meid (zwarte t-shirt) tussen al die oudere studenten. Ze was zeker bij de grootste van het team.
Hier op het einde van de eerste dag, met een officieel aanbod op zak, en een T-shirt van de school, vertelde ze me tijdens onze Facetime alle details van haar bezoek. De coach wilde natuurlijk graag dat ze tijdens het bezoek zijn aanbod ging aanvaarden, maar dat kon ze natuurlijk niet doen, aangezien ze nog een aantal scholen te bezoeken had.
De volgende stop was Queens College in New York. Tijdens de tryout liet Bram me weten dat het niveau een pak hoger lag dan bij St. Joe’s, dat de coach Zoe zeker aan het testen was, maar dat ze het goed deed. En toen ze me later belde… pure euforie! De training was fantastisch geweest, en ze had meteen een officieel aanbod én een beurs gekregen om voor Queens te spelen. Wat een moment! Queens College ligt op een boogscheut van Manhattan — met de metro sta je er in minder dan 30 minuten. Er studeren ongeveer 16.000 studenten.
In the Queens locker room - gelijk de echte!
Vrijdag gingen ze nog naar een wedstrijd van Queens kijken en daarna door naar Kean University. De campus was prachtig, maar omdat het team weg was voor een wedstrijd had, konden ze de coach en spelers niet in persoon ontmoeten. Toch kreeg ze ook daar een aanbod. Kean is een publieke onderzoeksschool in New Jersey met ongeveer 17000 studenten.
Als afsluiter bezochten ze op zaterdag Drew University, een privéschool in New Jersey, met ongeveer 2000 studenten, maar die sprak Zoe uiteindelijk het minst aan.
En nu? Na een week vol kilometers, indrukken, tryouts, gesprekken en verrassingen, ligt er dus een moeilijke maar mooie keuze voor haar. Allez, moeilijk?? Ik denk dat de keuze nogal vanzelfsprekend is 😉.
Wat een avontuur — en wat een ervaring. Amai, wat een trip! ✈️🏐
Gisteren trokken Edine en ik, in gepaste kledij, naar de Hollywood Bowl voor de afscheidstournee van de legendarische Cyndi Lauper. Toegegeven, ik kende lang niet al haar nummers — behalve de klassiekers natuurlijk: Girls Just Wanna Have Fun, True Colors, I Drove All Night en Time After Time. Op haar 72 jaar is ze nog steeds een echte performer, met haar pruiken en haar flamboyante outfits is ze een geboren entertainer. Haar zwaar Italiaans-New Yorkse accent zorgde voor heerlijke grappige momenten tussen de nummers door.
Voor het eerst in jaren – en tegelijk voor het laatst – zitten Elise en Zoe weer samen op school. Een Freshman én een Senior onder één dak… eek! 😅 Het voelt een beetje als een full circle moment: de jongste die net aan haar middelbare schoolavontuur begint, en de oudste die aftelt naar haar laatste jaar.
En bij dat laatste jaar hoort natuurlijk een traditie, zo leerden we: de rugzakken. Senior year betekent namelijk níet een stoere of praktische rugzak kiezen, maar juist het tegenovergestelde. Hoe gekker en kinderachtiger, hoe beter! Denk aan unicorns, prinsessen of stripfiguren – allemaal bedoeld voor kleuters, maar gedragen door bijna volwassenen die er zelf enorm om kunnen lachen.
Dus daar gaan we: een nieuw schooljaar met een Freshman die alles voor de eerste keer beleeft, en een Senior die alles voor de laatste keer ervaart. Ik kijk mee, geniet, en probeer van elk moment te genieten want het gaat toch zo snel. Ik ben er niet direct klaar voor.
Vanochtend stond ik erop om ze zelf naar school te brengen. Onze school heeft namelijk de traditie om ouders op de eerste dag te ontvangen met koffie en gebak. Een gezellig moment voor nieuwe ouders om elkaar te leren kennen en voor de anderen om bij te praten na de zomer. Nu Zoe zelf rijdt, zal ik ze niet vaak meer moeten brengen. Vanaf nu zal zij haar zus meenemen. Weer een mijlpaal. Weer een stapje loslaten. 🥹
Na een ferrytocht van 40 minuten en nog eens een ritje van 40 minuten met de auto, kwamen we aan in Madeira Park. Dit charmante plekje ligt in het hart van Pender Harbour aan de Sunshine Coast van British Columbia.
De Sunshine Coast zelf is een bijzondere regio: bereikbaar enkel per ferry of vliegtuig, en beroemd om haar milde klimaat, bossen, bergen en gezellige kustdorpjes. Madeira Park ligt er perfect centraal en is de ideale uitvalsbasis voor wie houdt van water, natuur en een vleugje avontuur.
Ons huis was trouwens top – klik link hier 😉. De eerste avond stond volledig in het teken van een blij weerzien met Annelyn en Pieter en hun twee zonen. Twee jaar geleden hadden ze ons nog in Amerika bezocht, dus het was extra leuk om elkaar nu weer te treffen – dit keer op het einde van hun Canada-reis.
Na een heerlijk uitgebreid ontbijt in onze mega-villa (!!) trokken we eropuit voor een wandeling in Francis Point Provincial Park. Dit kleine, maar prachtige park loopt langs ruige kliffen en bossen, met adembenemende uitzichten over de oceaan. Het was er behoorlijk winderig, maar dat maakte het alleen maar indrukwekkender.
Later die dag reden Annelyn, Zoe en ik naar Skookumchuck Narrows Provincial Park. De naam betekent letterlijk “sterk water” – en geloof me, dat klopt helemaal. Twee keer per dag stuwen enorme hoeveelheden water zich door een smalle doorgang, waardoor gigantische draaikolken en stroomversnellingen ontstaan. De wandeling ernaartoe (ongeveer een uurtje) gaat door een prachtig bos en langs verschillende meren. Absoluut een aanrader en één van de hoogtepunten van de regio.
De dag erna kwamen we wat trager op gang. De jongens wilden graag het water op, dus huurden we een bootje. Met plaats voor zes lieten Annelyn en ik ons graag vervangen, en zo genoten we in alle rust van een zonnige namiddag in onze villa – mét een lekker flesje wijn.
En voor we het wisten, was het alweer onze laatste avond. De volgende ochtend moesten we vroeg uit de veren om de ferry en daarna de vlucht te halen.
