Gisteren is onze kleine meid voor de allereerste keer alleen naar Frankrijk gevlogen. Zoe heeft deze zomer heel wat volleybal kampen en zo kon ze niet gaan. We hebben Elise toch wel een ferm duwtje moeten geven want ze had helemaal geen goesting om alleen op de vlieger te zitten. En ik moet toegeven dat mijn mama-hart toch ook wel pijn deed toen ik haar moest achterlaten.
Gisteren wat het allerlaatste toernooi van het seizoen. Het team mag zeker trots zijn op hun resultaten. Jammer genoeg hebben ze geen enkel bid gewonnen voor het nationale kampioenschap, maar in de SCVA (Southern California Volleyball Ranking) voor hun leeftijdsgroep zijn ze 50ste geëindigd van 283 teams (ze zijn het seizoen begonnen op de 67ste plaats). Helemaal niet slecht dus.
Het gaat natuurlijk niet alleen over de resultaten, maar ook over hoeveel de spelers zijn gevorderd en wat ze geleerd hebben (fysiek en mentaal). Ik heb dit artikel gevonden die me helpt om de volleybal termen in het Nederlands wat uit te leggen 😉.
Als beginnende volleybalspeler was Zoe als middenaanvaller enorm goed in haar rol en vond ze die ook superleuk. Zoals ik al eerder had vermeld heeft ze deze positie dit clubseizoen niet gespeeld, mede omdat het team al twee goede middenaanvallers had en die hadden al voor die coach gespeeld dus waarom zou hij dat veranderen. Hij heeft haar als tegenoverliggende slagman geplaatst, wat de logische volgende stap is voor haar. Maar aangezien zij geen basis heeft van volleybal moet ze uitgelegd krijgen hoe die positie in mekaar zit en daar heeft de coach geen tijd ingestoken. We hebben wel extra lessen genomen, maar in een clubseizoen moet er voor een coach direct rendement zitten op zijn investering m.a.w., Zoe moest het direct kunnen waarmaken wat eigenlijk een onrealistisch verwachting was. Daarenboven is die positie ideaal voor linkshandige spelers en zij is rechtshandig. Soit, ik denk dat Zoe met trots mag terugkijken op haar seizoen, maar het is helemaal niet gemakkelijk geweest, fysisch niet en mentaal zeker niet. De druk die ze op zichzelf legt, heeft ook te maken met het feit dat ze zo graag aan de universiteit zou willen spelen. Volgend jaar zal dus zeker belangrijk zijn. Zelf zou ze liefst middenaanvaller spelen, maar voor vele scholen is ze te klein. Ze is 1.80 cm en voor die positie zijn de meeste spelers al snel 1.90 cm en groter.
De teamdynamiek was ook niet super en de coaches deden weinig moeite om dat te veranderen, onderling kwamen ze ook niet altijd overeen. Sommige spelers kwamen niet opdagen voor bepaalde wedstrijden, anderen wilden niet scheidsrechteren wanneer ze moesten, en er waren klieken, dus als ze tijdens een toernooi een pauze hadden gingen ze niet met mekaar om. Jammer eigenlijk! Maar nu hebben we even een break van volleybal tot het schoolseizoen weer begint. Zoe gaat tijdens de vakantie naar een paar kampen en dat zal wel goed zijn voor haar.
